درس‌‌هایی در موضوع هسته‌ای

سرانجام پس از سال‌ها تلاش و رویارویی با موانع و چالش‌های مختلف، اینک جمهوری اسلامی ایران در مسیر دستیابی به فناوری هسته‌ای، پس از عبور از نقطه عدم بازگشت، با پیگیری جدی عملیاتی کردن چرخه سوخت و توسعه آن وارد مرحله تازه‌ای شده که جهان چاره‌ای جز اعتراف به حقانیت تلاش ایران ندارد. اما بررسی مراحل پیموده شده درس‌ها و نتایجی را فراروی ما قرار می‌دهد که نه‌تنها برای نسل‌های آینده در این کشور؛ بلکه برای همه ملت‌هایی که مصمم به پیمودن راه آزادگی و استقلال هستند، بسیار سودمند و آموزنده است.
‌ در این مسیر ثابت شد که تکیه بر حق همراه با اعتماد به نفس و صبر و استقامت و نهراسیدن از تهدیدها و توپ‌ و تشرهای دشمنان، بالاخره انسان را به سرمنزل مقصود می‌رساند. با این حال، آنچه اینک در کشور ما به وقوع پیوسته به یک معجزه بیشتر شبیه است؛ چراکه این ملت به‌رغم سال‌ها محاصره و جنگ و توطئه‌های مکرر بین‌المللی، تنها با به‌کارگیری امکانات بومی در مسیر خودکفایی حرکت می‌کند و به قله‌های رفیع علمی می‌رسد.
چه‌بسا اگر این فشارها و سختی‌ها نبود، این ملت دچار رخوت ناشی از ناز و نعمت فراوان می‌شد و ضرورت حرکت در جهت خودکفایی و بی‌نیاز شدن از دیگران را درک نمی‌کرد و به همین دلیل بسیاری از این سختی‌ها را باید در چارچوب الطاف خفیه الهی تفسیر و تاویل کرد.
از دیدگاه غرب استعمارگر که طی یک قرن گذشته پیوسته با هویت اسلامی مبارزه کرده، دست یافتن یک کشور اسلامی به فناوری پیشرفته بویژه فناوری هسته‌ای یک تابو محسوب می‌شود. اگر در مقطعی تاریخی، کشوری مثل پاکستان توانست به این فناوری دست یابد؛ صرفا به این دلیل بود که این کشور در فضای جنگ سرد و نظام دوقطبی حاکم بر روابط بین‌الملل به عنوان متحد غرب می‌بایست در برابر هند که متحد بلوک شرق بود، به یک موازنه برسد؛ اما زمانی که ذوالفقارعلی‌ بوتو، اصطلاح‌ بمب اسلامی را به کار برد و کوشید به بمب هسته‌ای پاکستان فراتر از موازنه با هند،‌ هویت اسلامی بدهد، بلافاصله از صحنه حذف شد.
از این گذشته، در منطقه خاورمیانه از آنجا که حفظ امنیت و برتری قدرت اسرائیل، اصل مهمی در استراتژی غرب محسوب می‌شود، دست یافتن یک کشور مسلمان در این منطقه به فناوری پیشرفته هسته‌ای هرچند در پی تولید سلاح هسته‌ای نباشد، به منزله به چالش کشیدن و درهم شکستن یک پایه مهم استراتژی غرب است؛ چیزی که بسیاری از سیاستمداران و رژیم‌های حاکم در این منطقه آن را غیرممکن می‌دانند؛ اما این موضوع تحقق یافته و ترس غرب از این است که الگوی تحقق این امر مورد استفاده دیگران نیز قرار گیرد. لذاست که می‌بینیم تحولی که در جمهوری اسلامی ایران رخ داده، تنها به این کشور مربوط نمی‌شود؛ بلکه آثار منطقه‌ای دارد و بسیاری از معادلات و باورهای مسلم را درهم می‌ریزد یا زیر سوال می‌برد.
نکته مهم دیگر این که ثابت شده است سیاست مماشات و امتیازدهی به غرب مشکلی را حل نمی‌کند و راه به جایی نمی‌برد؛ بلکه اشتهای غرب را برای گرفتن امتیاز بیشتر تحریک می‌کند؛ در حالی که ایستادگی و صلابت موضع ممکن است دشمن را وادار به توقف و در نهایت اعتراف به حق کند.
ما اکنون در این مرحله قرار داریم و به نظر می‌رسد فاصله زیادی تا مقصد نداشته باشیم؛ هرچند دشمن هنوز علائمی از تسلیم به واقعیت موجود، از خود بروز نمی‌دهد و همچنان خط و نشان می‌کشد؛ اما تمامی محاسبات علمی نشان می‌دهد که کار از کار گذشته و گزینه دیگری جز تسلیم به واقعیت در برابر دشمنان نمانده است. اکنون آنها یاد می‌گیرند اگر احترام می‌خواهند باید به دیگران احترام بگذارند و اگر در پی تحقق منافع خود هستند، باید منافع دیگران را نیز در نظر داشته باشند و بجز این، هر اقدام جنون‌آمیزی، نتیجه‌ای جز نابودی منافعشان را به بار نخواهد آورد.

محمدعلی مهتدی‌

منبع : روزنامه جام‌جم