به یاد روزهای خاکستری

پیرلو كه بازی در سری A را با پیراهن اینتر در سال ۱۹۹۵ آغاز كرد، تجربه بازی با پیراهن اینتر (۹۹-۱۹۹۸ و بعداً چند ماه در فصل ۲۰۰۱-۲۰۰۰)، رقیب امشب را دارد. اما او خاطرات چندانی از بازی در تیم موراتی ندارد، جایی كه اكثراً برروی نیمكت می نشست و فرصت چندانی برای نشان دادن استعدادش نداشت. پیرلو با تأسف از آن روزها یاد می كند : «اگر فرصت بیشتری برای بازی داشتم، می توانستم تمام ارزش هایم را نشان دهم. جدایی از این تیم برایم دلنشین نبود. در تمام بازیهای تیم امید ایتالیا بازیكن اصلی بودم، اما نتوانستم جایی درتركیب اینتر پیدا كنم.» پیرلو بدین ترتیب دلیل نیمكت نشینی اش را ماركوتاردلی، مربی آن روزهای اینتر می داند.
اما پیرلو بالاخره در میلان فرصت پیدا كرد تا استعدادش را به نمایش بگذارد. او به همراه سیدورف از اینتر به میلان كوچ كرد و حالا هر دو به جواهرات بی بدیل خط میانی روسونری تبدیل شده اند. اینتر در ازای این دو فرانچسكو كوكو و گولی را گرفت، دو بازیكنی كه هیچ موفقیتی در تیم جدید نداشتند. كوكو همیشه مصدوم است و گولی نتوانست مدت زیادی در نراتزوری دوام بیاورد.
پیرلو با قامتی متوسط (۷۷/۱ و ۶۸ كیلوگرم) به سبك هافبك های قدیمی بازی می كند. بازیكنی كه به لطف تكنیك نابش، توپ همیشه به پایش چسبیده و توانایی پاسوری بی نظیری دارد. پاس های بلند محوری او یا یك و دوهای كوتاهش بهترین حربه یی است كه مهاجمان تیمش را در موقعیت گلزنی قرار می دهد. او تنها یك توپ پخش كن خوب نیست بلكه تك تیرانداز نخبه یی است كه به لطف قدرت و دقت ضرباتش همیشه برای میلان گره گشا بوده، به ویژه برروی ضربات ایستگاهی كه در فواصل متوسط یا دور قرار داشته باشد.
توانایی او در غافلگیر كردن دروازه بان ها هفته گذشته در سن سیرو به كمك تیم ملی ایتالیا آمد و پیرلو با دو ضربه ایستگاهی موجب برتری صفر _ ۲ تیمش مقابل اسكاتلند شد. این می تواند هشداری جدی برای تولدو در بازی امشب باشد.

منبع : خبرگزاری ایپنا