جنگ رُزها - The War Of The Roses

سال تولید : ۱۹۸۹
کشور تولیدکننده : آمریکا
محصول : جیمز ل. بروکس و آرنن میلکان
کارگردان : دانی دِویتو
فیلمنامه‌نویس : مایکل لیسن، برمبنای رمانی نوشته وارن آدلر
فیلمبردار : استیون بروم.
آهنگساز(موسیقی متن) : دیوید نیومن.
هنرپیشگان : مایکل لیسن، کاتلین ترنر، دِویتو، ماریانه زاگه‌برشت، شان آستین، هیتر فرفیلد و پیتر دونات.
نوع فیلم : رنگی، ۱۱۶ دقیقه.


«گاوین داماتو» (دِویتو)، وکیل متخصص پرونده‌های طلاق، ماجرائی را تعریف می‌کند که باعث شده او پس از سیزده سال، دوباره سیگار بکشد: «آلیور رُز» (داگلاس)، دانشجوی حقوق، با «باربارا» (ترنر) برخورد می‌کند و به یکدیگر علاقه‌مند می‌شوند. آن دو سپس ازدواج می‌کند و صاحب دو فرزند می‌شوند. زندگی مشترک آن دو، به خصوص پس از خرید خانه‌ای بزرگ و مجلل، بی‌نقص به نظر می‌آید. هنگامی که «آلیور» برای کسب موقعیت بهتری در مؤسسه حقوقی‌اش می‌کوشد، «باربارا» تمام وقت خود را صرف کار خانه می‌کند، اما آرام‌آرام نشانه‌هائی را از دوست نداشتن شوهرش بروز می‌دهد. هنگامی که «آلیور» به علت ناراحتی فتق در بیمارستان بستری می‌شود، «باربارا» اعتراف می‌کند که از احتمال مرگ او، شادمان شده است. در ادامه، «باربارا» تقاضای طلاق می‌کند و می‌گوید که از دریافت نفقه‌اش در برابر تملک خانم چشم‌پوشی خواهد کرد. وقتی «باربارا» از یادداشت کوتاهی که «آلیور» هنگامی که خود را در آستانه مرگ حس می‌کرده، نوشته: «هرچند که هستم و هرچه را که دارم، مدیون توأم» به‌عنوان مدرک استفاده می‌کند، او سخت به خشم می‌آید و تعقیب پرونده را به وکیلش «داماتو» می‌سپارد. ان دو به خانه باز می‌گردند، اما رفتاری خصمانه بروز می‌دهند. «آلیور» به‌طور اتفاقی باعث مرگ گربه «باربارا» می‌شود و «باربارا» نیز او را در سونای خانه محبوس می‌کند. «آلیور» پاشنه تمام کفش‌های او را اره می‌کند و «باربارا» سعی می‌کند «داماتو» را اغوا کند. وقتی «آلیور» مهمانی شامی را که «باربارا» برای همکارانش برپا کرده به هم می‌زند، «باربارا» در پی انتقامی سخت برمی‌آید. در ادامه، دعوای آن دو به نبردی تن به تن در داخل خانه می‌انجامد و در نهایت هر دو بر اثر سقوط از لوستر بزرگ خانه جان می‌بازند.
* این کمدی سیاه از معایت کار قبلی دویتو در این زمینه، مامان را از قطار پرت کن (1987) که به‌رغم بعضی درخشش‌های لحظه‌ای، از پایان خوش قراردادی‌اش، لطمه خورده بود، بری است. بعضی منتقدان فیلم را به لحاظ لحن غیرقراردادی آشکارا ضد کلیشه‌های رمانتیکش و همچنین ضرباهنگ جنون‌آمیز آن (به حق) قابل قیاس با کمدی‌های پرستن استرجس دانسته‌اند. تصویر سیاه ارائه شده از نهاد «خانواده» و «زندگی زناشوئی» در فیلم، در سطحی به مراتب بالاتر از تصویر متظاهرانه رومن پولانسکی در ماه تلخ (1992) قرار می‌گیرد. دویتو که پیش از این (در مقام بازیگر) در فیلم‌هائی مثل جواهردوستی (رابرت زمکیس، 1984) و جواهر نیل (لوئیس تیگ، 1985) در کنار زوج داگلاس / ترنر قرار گرفته بود، موفق به ارائه تصویری تازه از این زوج می‌شود، در حالی‌که خشونت سوررآل درگیری نهائی‌شان، بیش ازز هر چیزی یادآور زدوخوردهای بی‌پایان «تام و جری» است. هنگامی که «باربارا» در پایان برای آخرین بار دست‌دوستی «آلیور» را پس می‌زند، فیلم لحن هجوی ظریف را بر صحنه پایانی جدال در آفتاب (کینگ ویدور، 1946) به خود می‌گیرد. عنوان‌بندی زیبا و در خدمت مضمون اصلی فیلم از کارهای سال باس است.