ادموند - EDMOND

سال تولید : ۲۰۰۶
کشور تولیدکننده : آمریکا
محصول : استوارت گوردون، کریس هنلی، مالی هاسل، دافی هکت، راجر کاس، مری ب. مکان، کوین رگزدیل و لیونل مارک اسمیت
کارگردان : استوارت گوردون
فیلمنامه‌نویس : دیوید ممت، برمبنای نمایش‌نامه‌ای نوشتهٔ خودش
فیلمبردار : دنیس مالونی
آهنگساز(موسیقی متن) : بابی جانستن
هنرپیشگان : ویلیام هـ. میسی، جولیا استایلز، جو مانتنیا، لینگ بای، جفری کومبز، دنیس ریچاردز، منا سوواری، دیلن والش و ربکا پیجین
نوع فیلم : رنگی، ۸۲ دقیقه


̎ادموند برک̎ (میسی) شبی موقع برگشتن از سر کار، نزد زنی فال‌گیر می‌رود که به ̎ادموند̎ می‌گوید: ̎در جائی‌که به آن تعلق داری، نیستی.̎ وقتی آن شب ̎ادموند̎ سرانجام به خانه می‌رسد، با همسرش (پیجین) جروبحث می‌کند و در را به‌هم می‌زند و از خانه خارج می‌شود و به نوشگاهی می‌رود. او در آن‌جا با مردی (مانتنیا) آشنا می‌شود که راحت و بدون عذاب وجدان اظهارنظرهائی نژادپرستانه دربارهٔ نقش آفریقائی ـ آمریکائی‌ها در جامعهٔ آمریکا ابراز می‌دارد و ̎ادموند̎ نیز که همیشه کنترل اعمال خود را در اختیار داشت و ظاهر معقولش را حفظ می‌کرده عنان رها می‌کند. ̎ادموند̎ پس از گشتی طولانی در مکان‌های بدنام شهر، به خشونتِ موجود در این دنیا رودررو می‌شود و ناغافل می‌بیند خودش هم ممکن است بسیار خشن و بی‌رحم باشد.
● در ادموند، گوردون، کارگردان فیلم‌های کم‌هزینه و مستقل، برمبنای نمایش‌نامهٔ یک‌پرده‌ای ممت (چاپ سال ۱۹۸۲)، تبدیل شدن یک شهروند شریف و محترم به یک قاتل روانی بی‌رحم را به تصویر درآورده است. فیلم به کمک فیلم‌نامهٔ ممت، همان ورسیون تئاتری را بازسازی کرده و حدود دو دوجین برخورد کوتاه ̎ادموند̎، قهرمان ماجرا، با عده‌ای آدم کم‌وبیش خلافکار را حکایت کرده و نشان می‌دهد که چه‌طور مرز بین آدم قانونمند با مردی قانون‌شکن، رفته‌رفته و به‌طرز غیرقابل‌بازگشتی محو می‌شود. اما به‌رغم مدت کوتاه فیلم و بازی‌های متعهدانه، ادموند به خاطر فضای تئاتری و ناتوانی‌اش در کندوکاو قانع‌کننده در روح و روان پیچیدهٔ قهرمان ماجرا، فیلمی خنثی و بی‌روح از آب درآمده. مشکل اساسی فیلم این است که اغلب اوقات سردرنمی‌آوریم چرا ̎ادموند̎ آن اعمال را انجام می‌دهد و کوشش ممت نیز برای توضیح این مسئله (که ما همگی در اعماق وجودمان موجوداتی نژادپرستیم) حالت فلسفه‌بافی‌های یک آدم شکم‌سیر و بی‌درد را دارد. در نتیجه، زشتی‌های فیلم نیز گوئی صرفاً برای آزار دادن و برانگیختن بی‌پایه و اساس مخاطب کارسازی شده‌اند.