مرثیه ای برای یک رویا

بسیاری از کسانی که با اندیشه ای متعهد و دغدغه مند برای بهبود اوضاع و همچنین کسب ماهوی دانش و معرفت الالخصوص در قالب علوم انسانی رهسپار محیط های آکادمیک میشوند پس از مدتی با جهانی مغایر با آن چیزی که در ذهن می پروراندند مواجه میشوند و این سوال در ذهنشان نقش میبندد که آیا اصلاً راه را درست آمده ایم؟یا اینکه اصولاً ماهیت این طبل پر سر وصدا ، تهی بودن است ..
حتما این سخن را از بسیاری که امروز در نوانخانه روزگار به قیاس خود وزنه ای شده اند! را شنیده اید که بله ! ما هم در دوران دانشجویی می خواستیم دنیا را عوض کنیم و به قولی طرحی نو دراندازیم اما...
بحث اصلی این نوشته همین اما ی مذکور است؛
لیک در آغاز از آنجا که مبحث فوق سر و کار با اندیشه آدمی دارد نا گفته پیداست که تحلیل و نظر من باب چنین مبحثی میبایست به گستردگی ساحت اندیشه لحاظ شود تا با نگاهی جامع بدان پرداخته شود لکن به سبب محدودیت های مستولی و نیز بضاعت نگارنده سعی بران است که با ایجاز و از منظری معرفت شناسانه به موضوع فوق نگریسته شود.
فطرت حقیقت جو و مصلح انسان همواره او را به کشف حقایق باطنی امور و نیز انتشار و روشنگری آن در جامعه ترغیب میکند و این هنگامی ست که آدمی با عقل معاد ونه عقل معاش به دنیای پیرامون خویش بنگرد. گرچه صورت مطلوب تلفیق این دو موهبت است لکن در این زمینه نیز بشر دچار افراط و تفریط است که میتوان از آن به عنوان علت العلل بسیاری از مصائب ومشکلات یاد کرد
اگر امروز دیگر به ندرت شاهد زایش اندیشه های نو،متعهد و کارآمد در علوم انسانی هستیم ، اگر مدرسان دانشگاهی به ضبط صوت هایی تبدیل شده اند که فقط به واگویه نظرات و اندیشه های پیشین میپردازند واین گونه تصور میکنند که اگر نظرات و تحلیل هاشان از امور مربوط به جامعه در غالب نظریه ،ایده و مکاتب گذشته تعریف نشود فاقد ارزش و اعتبار است و اگر امروز به جای خردورزی وحدت گرایانه شاهد کاهلی اندیشه ویا بحث و جدل روشنفکری مآبانه و بازی های زبانی و کلامی اهل اندیشه هستیم، دلایل آن در همان علت العلل مستتر است.
مادامی که این وضعیت بر شیوه و اسلوب خردورزی اهل اندیشه مترتب است رویای انتظار شکوفایی و نوآوری اندیشه به سامان و راه گشا بسیار بلند پروازانه و مهجور به نظر میرسد.

ادامه دارد...

محمّد پوراسمعیلی