هواشناس - THE WEATHER MAN

سال تولید : ۲۰۰۵
کشور تولیدکننده : آمریکا
محصول : تاد بلک، جیسن بلومنتال و استیو تیش
کارگردان : گور وربینسکی
فیلمنامه‌نویس : استیو کانراد
فیلمبردار : فیدون پاپامایکل
آهنگساز(موسیقی متن) : هانس زیمر
هنرپیشگان : نیکلاس کیج، مایکل کین، هوپ دیویس، گمن د لاپنیا، مایکل ریسپولی، کریس مارس و جودیت مکانل
نوع فیلم : رنگی، ۱۰۱ دقیقه


̎دیو اسپریتس̎ (کیج) مجری برنامه‌های هواشناسیِ یکی از شبکه‌های پربینندهٔ تلویزیونی شیکاگو است. زندگی ̎دیو̎، از لحاظ حرفه‌ای، کم و کسر ندارد ـ در برابر کاری که نه وقت و نه کوششی می‌برد، پول زیادی درمی‌آورد و تازگی پیشنهاد خوبی هم برای یک برنامهٔ خبری صبحگاهی دریافت کرده است. اما زندگی خصوصی ̎دیو̎، پُر از مشکل و دردسر است: سلامت پدرش، ̎رابرت̎ (کین) ـ نویسنده‌ای معتبر ـ روبه وخامت گذاشته، از همسرش، ̎نورین̎ (دیویس) جدا شده و رابطه‌اش با فرزندانش نیز ـ به‌خصوص با ̎شلی̎ (د لا پنیا)، دختر نوجوان چاقش ـ چندان تعریفی ندارد. اگر ̎دیو̎ بخواهد به پیشنهاد کار جدیدش پاسخ دهد، باید به نیویورک نقل مکان کند و حالا با فرصت کمی که از اقامتش در شیکاگو باقی مانده، تا دیرتر نشده، وقت و زندگی‌اش را صرف نجات پیوندهای عاطفی خود با اعضاء خانواده‌اش می‌کند ـ اگرچه در جریان این تلاش‌ها، متوجه می‌شود که چنین کاری دشوارتر از آن چیزی است که فکرش را می‌کرده است.
● یکی از شگفتی‌های دنیای فیلم‌سازی حرفه‌ای. وربینسکی بین دو بمب تجاری پُرهزینه‌اش، قسمت‌های اول و دوم دزدان دریائی کارائیب (۲۰۰۳ و ۲۰۰۶)، این فیلم جمع‌وجور را با حضور ستاره‌ای مثل کیج می‌سازد. فضای سرد و یخ‌زدهٔ فیلم، از مجموعه‌ای عناصر طبیعی، انسانی و میزانسن‌های خشک و تخت و فاصله‌گذار به‌دست آمده است. وربینسکی لحن یک دست اثر و طنز تلخش را تا انتها حفظ می‌کند و هیچ تلاشی برای گسترش داستان بحران‌های روحی یک ̎شخص̎ میان‌سال، به مسئله‌ای اجتماعی و عمومی به خرج نمی‌دهد. آنهائی که در انتهای فیلم دنبال راه نجات می‌گردند، راه را اشتباه آمده‌اند. نتیجهٔ نهائی، بیشتر پذیرش و رضاست تا یافتن راه رستگاری و سعی در یافتن نقطهٔ امید. کیج در این نمایش تقریباً یک‌نفره، هم لحن داستان را درک کرده، هم گفت‌وگوهای طنزآمیزش را هدر نداده و هم با فروتنی نقش و شخصیتش را در برابر چشم‌های تماشاگر عریان می‌کند. صحنه‌های دونفرهٔ کیج و کین در نقش پدرِ محکم و موفق و رو به موتش، جزو بهترین صحنه‌های فیلم‌اند. گریزهای کوچولوی سوررآل کارگردان از فضای خشک ماجراهای روزمرهٔ داستان، یخ هواشناس را می‌شکند.