مدیریت دانش و رایانش اجتماعی

قدیم ها انسان، انسان بود و اینترنت هم اینترنت بود. اما به نظر من روز به روز مرز بین این دو کمرنگ تر می شود. در سال های اخیر اینترنت بیشتر و بیشتر تبدیل به گسترشی از وجود انسان شده است. این گسترش هم در سطح فردی بوده و هم در سطح اجتماعی. هر فرد تبدیل شد به خودش به علاوه اینترنت. اطلاعات هر فرد تبدیل شد به اطلاعات خودش به علاوه اطلاعاتی که از طریق اینترنت به آن دسترسی داشت. در سطح اجتماعی رابطه من با دیگران تبدیل شد به رابطه من با دیگران از طریق ایمیل، وبسایت، و... به علاوه رابطه من با خوانندگان وبلاگم به علاوه رابطه من با دیگران از طریق اورکات، یاهو ۳۶۰، فیس بوک و...
در هر دو سطح از قدرت رایانه ها استفاده کردیم تا ارزش جدید بسازیم. هم شکل کارهای قبلی مان تغییر کرد و هم یاد گرفتیم کارهای جدید انجام بدهیم. اما شاید مهمترین کاری که اینترنت کرد این بود که نه تنها ارزش من و شما و ایشان را افزایش داد بلکه ارزش من به علاوه شما به علاوه ایشان را افزایش داد. اگر اینترنت فقط برای من بود و هیچ کس دیگر روی آن اطلاعاتی نمی گذاشت برای من ارزشی نداشت. اما حالا که من و شما و ایشان روی آن اطلاعات می گذاریم هر کدام از ما به اندازه اطلاعات همه ما از آن استفاده می کنیم. هر یک نفری هم که اضافه شود همه ما نفع می بریم. این یعنی ایجاد ارزش افزوده از طریق به کارگیری قدرت جمع.
در سال های اخیر شاهد موفقیت سایت هایی در اینترنت بودیم که بهترین استفاده را از این توانایی اینترنت انجام دادند. سایت هایی که به نحوی توانستند از عقل جمعی کاربران ارزش افزوده ایجاد کنند (معروف به وب ۲). معروف ترین مثال ویکیپدیا است اما فلیکر، دلیشز، و خیلی سایت های دیگر هم نمونه های موفقی بودند که با درخشش خود بحث «رایانش اجتماعی» را داغ کردند.
در حالی که در محافل اینترنتی تب رایانش اجتماعی فراگیر بود و در محافل علمی و مدیریتی در ایران تب مدیریت دانش فراگیر بود، مناسب دیدیم در رابطه با ارتباط این دو مبحث مطلبی بنویسیم. در واقع رایانش اجتماعی چیزهایی برای افزودن به مدیریت دانش دارد که شایسته بررسی است. مقاله ای که حاصل شد کار مشترک بنده با خانم ها مریم صابری، شیما مرادی، و مریم صراف زاده است.

محمد کیهانی
kmterms.mihanblog.com

منبع : مطالب ارسال شده