محمد تقی شوریده

● تاریخ و محل تولد : ۱۲۷۴ ه.ق - شیراز
● تاریخ و محل وفات : ۱۳۴۵ ه.ق
● تخصص : شاعر
● آثار : آثار بجای مانده از این شاعر توانا عبارت است از :
- کتاب نامه روشندلان (در شرح حال شعرای نابینا)
- کتاب کشف المواد
- دیوان اشعار مشتمل بر چهارده هزار بیت
● زندگی نامه :
حاجی محمد تقی شوریده از شعرای معروف ایران در عهد ناصر الدین شاه و مظفر الدین شاه قاجار است. وی در سال ۱۲۷۴ ه.ق در شیراز بدنیا آمد و در هفت‌سالگی بر اثر ابتلاء به بیماری آبله هر دو چشم خود را از دست داد، با این حال از تحصیل باز نماند و با مطالعه اشعار شعرای قدیمی ایران به شعر و شاعری روی آورد. وی در جوانی اشعار زیبایی سرود که مورد توجه ادب دوستان خطه فارس قرار گرفت و در زمره سخنوران معروف این استان درآمد. شوریده در سال ۱۳۱۱ ه.ق به همراه‌حسینقلی خان نظام السلطنه مافی به تهران آمد و نزد میرزا علی اصغر خان اتابک اعظم تقرب یافت. شاعر سپس به ناصر الدین شاه و بعدها مظفر الدین شاه معرفی شد و القاب مجدالشعراء و فصیح الملک را از این دو شاه دریافت نمود. شوریده در سال ۱۳۱۴ ه.ق به شیراز بازگشت و از طریق درآمد دهی که دولت به او واگذار کرده بود روزگار خود را سپری کرد.
وی در سال ۱۳۴۵ ه.ق در گذشت. این شاعر نا بینا علیرغم اینکه در سن هفت سالگی از نعمت بینائی محروم شده بود ولی در سرودن انواع قالبهای شعری اعم از قصیده ،قطعه، غزل و مثنوی تسلط و تبحر داشت و همچنین با موسیقی اصیل ایرانی آشنا بود. // شوریده شیدای دگر / می کند حسن تو هر لحظه تقاضای دگر / هر زمان شور دگر دارد و غوغای دگر // بر سر صفحه دل منشی دیوان ازل / ننوشته است جز ابروی تو طغرای دگر // دوستان مستم و افتاده ز پا رفته ز دست / مست را دست بگیرید به مینای دگر // من از آن روز که چشم خوش ساقی دیدم / هوس جام دگر کردم و صهبای دگر // دل گهی طالب وصل است وگهی مایل هجر / دارد این شیفته هر لحظه تمنای دگر // جای آن است دمادم که برآید طوفان / که مرامی رود از هر مژه دریای دگر // سرو یکپای از آن مانده که در جلوه ناز/ نتوانست که پیش تو نهد پای دگر// ای خوش آن شب که سر زلف تو در دست آرم / تا بدو شرح دهم قصه شبهای دگر // در دو صد قرن دگر می نبود چون من و تو / شاهد دیگر و شوریده شیدای دگر //

منبع : سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی