گیاه بید

گیاهی است درختی به ارتفاع بیش از ۲۵ متر و غالباً واجد تركه هایی در قاعده. شاخه‌ها برخاسته و در زمان فعالیت به رنگ نقره ای- خاكستری، پوست تنه متمایل به خاكستری، تركه‌های درخت به هنگام جوانی ابریشمین و بعداً صاف (بدون كرك) و زیتونی رنگ، به راحتی شكسته نمی‌شوند. برگ ها ۱۰-۵ سانتی متر، نوك دار، در انتها متقارن یا اندكی نامتقارن، در قاعده گوه ای، در حاشیه دندان اره ای ریز و پوشیده از موهای ابریشمین سفید خوابیده در هر دو سطح است. پوست گیاه استفاده درمانی دارد كه به رنگ قهوه ای با بوی خفیف مزه‌ای قابض و تلخ دیده می‌شود. سطح خارجی آن براق و سطح پوست‌های جوان صاف با كمی چروكیدگی و سطح پوست‌های پیر چین دار و فرسوده است. پوست‌ها در تابستان برداشت می‌شود. این گیاه بومی اروپای مركزی و جنوبی و آسیا است و در شمال آمریكا هم به صورت خودرو یافت می‌شود. این گیاه در نواحی مختلف ایران مانند البرز، كرج، گچسر، چالوس، آذربایجان، همدان و... پراكندگی دارد. گلیكوزیدهای قتلی از جمله د- سالی سین، سالی كورتین، ایزوسالی پورپزید و... از جمله مواد متشكله این گیاه هستند. از پوست بید در درمان تب و اسهال ناشی از آن، درد (از جمله سردردهای خفیف)، التهاب (از جمله در بیماری‌های روماتیسمی ضعیف و حاد، آرتریت و...) همچنین به عنوان قابض و ضدتعریق استفاده می‌شود. در طب گذشته از پوست بید به عنوان ضدالتهاب، ضددرد (از جمله در درمان نقرس) و قابض استفاده می شده است. از عوارض جانبی آن می‌توان به مشكلات و ناراحتی‌های گوارشی كه ناشی از تاتن است، ناراحتی‌های احتمالی ناشی از سالیسیلات ها مانند كهیر غول آسا، آسم، اسپاسم برونش‌ها، حساسیت مفرط، وجود خون در مدفوع، وزوز گوش، حالت تهوع و استفراغ اشاره كرد. در دوزهای تا ۱۰ گرم برای تب و سردرد، مخلوط با یك قاشق چایخوری عسل مصرف می‌شود.

منبع : روزنامه شرق