به جای مقدمه

هر یک از ما خصوصیات شخصیتی بی شماری را در خود داریم که بخشی از آن ظاهر، و بخش دیگر پنهان است. آگاهی از این خصوصیات شخصیتی، نکته مهمی است و قابلیت ها و توانایی های شخصی و هوشی ما، همیشه غنی تر از آن حدی است که تصور می کنیم. متاسفانه، از دوران کودکی اطرافیان ما به غلط سعی می کنند شخصیت ما را به تعدادی از ترکیبات و اجزای انگشت شمار تقلیل دهند. به عنوان مثال: « او بچه آرامی است»، یا: «این یکی سرکش و وحشی است»، و با این روش، می کوشند صرفا برای راحتی خود، ما را در یک شخصیت کلاسه شده محبوس کنند. ولی این قضاوت ها، در اکثر موارد بر ظواهر بسیار سطحی پایه ریزی شده که چنین نتیجه گیری، طبعا به هیچ وجه درست نیست.
یک کودک (یا یک بزرگسال) همیشه آرام و ملایم نیست و در برخی شرایط، کاملا حالت تهاجمی به خود می گیرد و قطعا، عکس این موضوع نیز در مورد کودکی که معمولا سرکش و وحشی است صدق می کند. قضاوت هایی که از سوی اطرافیان در این مورد اظهار می شود، این اجازه را نمی دهد که بتوانیم از این طریق، تنوع بسیار زیاد توانایی های شخصیتی خود را بشناسیم. بنابراین، برای شناخت این توانایی ها، چه باید کرد؟ آیا قضاوت هایی که در غالب موارد در مورد خودمان می شنویم، باعث نمی شود که حصاری از پیشداوری ها را، که آزادی از آن کار دشواری است در اطراف خود به وجود آوریم؟ کودکی که دائما برای او تکرار شده بدجنس است، گرایش به بدجنسی در او به وجود خواهد آمد. اما آیا می توانیم با استناد به این که اکنون وضعیت نامناسبی داریم، از خروج از این وضعیت نامناسب خودداری کنیم؟ روان شناسان و مشاوران و روان کاوان در تلاش هستند تا انسان بتواند شخصیت خوش را برای خود تعریف کند و بتواند نقاط ضعف و قوت را باز یابد و نسبت به اصلاح و تقویت آن بکوشد، با این همه شاید نخستین و بهترین گام این باشد که از قضاوت و پیشداوری و به ویژه انگ و برچسب زدن به خود و دیگران به طور جدی پرهیز کنیم.

منبع : روزنامه ابتکار