کورینا کورینا - CORRINA, CORRINA

سال تولید : ۱۹۹۴
کشور تولیدکننده : امریکا
محصول : پالا مازور، استیو تیش و جسی نلسن
کارگردان : نلسن
فیلمنامه‌نویس : نلسن
فیلمبردار : بروس سورتیس
آهنگساز(موسیقی متن) : ریک کاکس و توماس نیومن
هنرپیشگان : ووپی گلدبرگ، ری لیوتا، تینا ماجورینو، وندی کروسن، لاری میلر، اریکا یون، جنیفر لوئیس
نوع فیلم : رنگی، ۱۱۴ دقیقه


ـ لس آنجلس، سال ۱۹۵۹. ̎مالی̎ (ماجورینو)، دختر هفت‌ساله‌اش است که مادرش را از دست داده است. او از فرط ناراحتی لب به سخن باز نمی‌کند. پدرش (لیوتا) ناگزیر است کار کند، اما همهٔ کوشش خود را به کار می‌گیرد تا ̎مالی̎ را از این وضعیت بیرون آورد و برای این منظور در صدد استخدام یک دایه و همدم برای او بر می‌آید. او با افراد زیادی گفت‌وگو می‌کند و سرانجام یک زن سیاه‌پوست به نام ̎کورینا ̎ (گلدبرگ) رابه رغم میل خود استخدام می‌کند، زیرا که او توانسته توجه ̎مالی̎ را به خود جلب کند. پس از چند روز ̎مالی̎ سکوت خود را می‌شکند. پدر به توصیهٔ رئیس اداره‌اش با زنی (کروسن) آشنا می‌شود، اما ̎مالی̎ آن زن را دوست ندارد، چون رفتار او با ̎کورینا ̎ آزاردهنده است. روزی که پدر می‌فهمد ̎کورینا ̎، ̎مالی̎ را به مدرسه نبرده، ناراحت می‌شود و او را اخراج می‌کند، اما چون ̎مالی̎ را آزرده می‌بیند دوباره به سراغ ̎کورینا ̎ می‌رود و می‌کوشد رضایت او را برای برگشتن جلب کند.
ـ راستش، مشکل اصلی کورینا، کورینا و به باور نرسیدن تماشاگر از رابطهٔ مهرآمیز گلدبرگ، بازیگر سیاه‌پوست و نقش او است. اکنون مدت‌هاست روابط بین دو نژاد سفیدپوست و سیاه‌پوست در سینمای امریکا به موضوعی عادی بدل شده، بنابراین رابطهٔ عاطفی بین دختر بچه و مستخدمهٔ سیاه‌پوست عجیب نمی‌نماید اما رابطهٔ مهرآمیز پدر و دایه محتاج کار و زمینه‌چنی و بها دادن بیشتری از سوی کارگردان و فیلمنامه‌نویس بوده است ... تعداد صحنه‌ها و نوع کار و اجرا طوری است که این رابطه خشک و در نیامده می‌ماند و به باور نمی‌رسد، به ویژه که گلدبرگ، که تماشاگر به نوع بازی او در نقش‌های کمدی عادت کرده (و اینجا هم در همان چند نمای اول پیاده شدن از اتوبوس و اولین دیدار با دختر بسیار آشناتر و راحت‌تر است، چرا که همان نقش همیشگی را ایفا می‌کند)، در نقش جدید جا نمی‌افتد. باقی می‌ماند مقداری توضیحات و تمهیدات اضافهٔ کارگردان که چون رویشان کار نشده، خام و خشک و بی‌جهت می‌مانند، مثل: شغل پدر که نویسندهٔ شعارهای تبلیغاتی است و زمان قصه (۱۹۵۹) ـ باید اشاره به شروع نوعی فرهنگ پاپ باشد ـ که در فیلم بی‌جهت از دست رفته است، یا گذشتهٔ ̎کورینا ̎ که به آن نصفه نیمه پرداخته می‌شود. کمدی سبک فیلم، سبک‌تر از آن است که باری به شمار بیاید و به چشم بزند.