بی عاطفه بودن قاتلان امام حسین(علیه السلام)

گرچه در طول زمان و عرض زمین هر جا جنگی اتفاق افتاده، یک یا دو طرفِ درگیر بر باطل بوده‌اند، ولی به هر حال پدیده جنگ جزو ضروریات زندگی بشر شده که تا کنون گریزی از آن نبوده است. اما جنگجویانی نیز در تاریخ بوده‌اند که در میدان جنگ نیز رسم جوانمردی و انسانیت را به جا آورده‌اند و هرگز شرافت و مروت را در میدان، سر نبریده‌اند ولی آتـش‌افـروزان بنی امیه، در جنگی ناخواسته و نابرابر، که بر پاکترین انسان‌های جهان تحمیل کردند، همراه با امام حسین (علیه‌السلام) و یارانش، عاطفه و مردانگی و مروت و انسانیت و شرافت را نیز به مسلخ بردند و سر بریدند و بی عاطفه‌گی و سنگدلی و درندگی را زنده کـردنـد. بـه راسـتی هیچ قلمی تاب نمایاندن آن همه جنایت را ندارد که در کربلا پدیدار شد. آنچه در زیر می‌آید، تنها گوشه‌ای از آن است.
نـقـل اسـت، بـا ایـن کـه شـمـار مردان جنگی جبهه امام حسین (علیه السلام) به صد نفر نمی‌رسید، سپاهیان یزید در حدود سی هزار نفر بودند که این، نـشان دهنده نابرابری در آن جنگ است. (۱) همچنین با این کـه زنان و کودکان نیز در میان یاران امام حسین(علیه السلام) بودند، یزیدیان حدود سه شبانه روز آب را بر خیمه‌های امام حسین (علیه السلام) بستند.(۲)
یزیدیان، پس از پیروزی، بدن پاک همه شهیدان را در پیش چشم زنان و کودکان مُثله کردند و سـرهـای مـقـدس آنـان را بـر نـیـزه بـردنـد و هـمـراه اسـیـران آل پیغمبر(صلی الله علیه و آله) در شهرها و روستاها گردانیدند.
یزیدیان، بازماندگان شهیدان کربلا را با وضعی بسیار رقّت‌بار، بر شتران بی جهاز سـوار کـردنـد و همچون اسیران نامسلمان برای تماشای مردم بـه بـسیاری از شهرها بردند.(۳)
هـمـچـنـیـن عـصـر عـاشـورا، خـیمه‌ها را ـ که تنها پناهگاه داغدیدگان جبهه توحید بود ـ به آتش کشیدند و آنان، شب یازدهم محرم را بدون هیچ سرپناهی در میان انبوه دشمنان به سر بردند.
عمر سعد، در روز یازدهم محرم، پس از دفن کشته‌های جبهه خود، پیکر پاک و مُثله شده شهیدان را بـر جـای نـهـاد و بـه سـوی کـوفـه حـرکـت کـرد. پـس از آن کـه اهـل بـیت (علیهم السلام) را به عنوان اسیران جنگی به مجلس عبیدالله بن زیاد آوردند، آن نابخرد به آنان بی احترامی و پرخاش کرد و حتی بر آن شد تا حضرت زینب (علیهاالسلام) و امام سجاد(علیه السلام) را به شهادت برساند که توسط اطرافیانش از انجام چنین جنایتی منصرف شد.
وقتی بازماندگان شهیدان کربلا وارد مجلس یزید شدند، همه را با طناب بسته بودند و یـزیـد در حـالی که اشعاری کفرآمیز زمزمه می‌کرد، با چوبدستی بر لب و دهان امام حسین (علیه السلام) می‌نواخت. ابـوبـرزه اسـلمـی بـه این کار زشت اعتراض کرد، و فریاد زد: «وای بر تو ای یزید! آیا با چوب بر دهان حسین می‌زنی؟! من با چشم خود دیدم که پیامبر لبان او و برادرش حـسن را می‌بوسید و می‌فرمود: این دو، سروران اهل بهشتند، خدا لعنت کند کشندگانشان را!»
همچنین نقل است کـه عبیدالله بن زیاد دستور داد دست و پا و گردن امام زین العابدین (علیه‌السلام) را زنـجـیر کنند با این که آن بزرگوار در کربلا به بیماری سختی دچار شده بود و هنگامی که وارد کوفه شد، ایام نقاهت خود را می‌گذراند.(۴)


پی‌نوشت‌ها:
۱- مقتل، ابومخنف، ص ۱۷۶.
۲- همان، ص ۹۸.
۳- لهوف، ص ۱۸۹ ـ ۱۹۰.
۴- مقتل، ابومخنف، ص ۲۱۲.
برگرفته از کتاب عبرت‌های عاشورا، علی اصغر الهامی‌نیا .

منبع : تبیان