هیدالگو

کارگردان: جو جانستون. فیلم‌نامه: جان فوسکو. بازیگران: ویگو مورتنسن، عمر شریف. مدت: ۱۳۷ دقیقه.
آنهائی‌که افسانه‌های کامیک بوکی (داستان‌های مصور) و حکایت‌هائی را دربارهٔ شمایل‌های تاریخی دوست دارند، از هیدالگو خوش‌شان خواهد آمد. گفته شده که فیلم براساس ماجراهائی واقعی ساخته شده ولی همه چیز فیلم غیرقابل تصور است! و با این‌حال ـ اگر بچهٔ درون‌تان را حفظ کرده باشید ـ به دل‌تان می‌چسبد، چون انرژی و شوری روی پرده خالی کرده است که تماشاگر را نیز با خود می‌برد. شخصیت اصلی‌اش، بی‌خون و مایه است. جلوه‌های ویژه‌اش، داد می‌زنند که واقعی نیستند و پیرنگ‌اش بی‌رودربایستی، مسخره است. ولی موقع تماشایش، لبخند احمقانهٔ معروف را بر لبان‌تان می‌نشاند!
هیدالگو، اسبی است سحرآمیز که فرانک هاپیکنز افسانه‌ای (مورتنسن) در غرب وحشی می‌راند ولی همین‌ هاپکینز تصمیم می‌گیرد همه چیزش را به خطر بیندازد و به بیابان‌های عربستان سفر کند و در مسابقهٔ ”اقیانوس آتش“ شرکت کند و ده هزار دلار جایزه‌اش را ببرد. عرب‌ها محلی این قضیه را که یک اسب کوچک وحشی آمریکائی بخواهد با اسب‌های نیرومند آنها به رقابت برخیزد، جدی نمی‌گیرند؛ ولی هاپکینز و تماشاگرهای توی سالن سینما، خلاف‌اش را فکر می‌کنند. هاپکینز عاشق هیدالگو است و در فیلم صحنه‌ای هست که هاپکینز را نزد شیخ پر قدرت محل (عمر شریف) که خیال دارد هاپکینز را تنبیه کند، می‌برند، ولی شیخ باخبر می‌شود هاپکینز، بافالو بیل را ـ که از قهرمانان مورد علاقهٔ شیخ است ـ می‌شناخته و بنابراین زندگی هاپکینز را در برابر تعریف ماجراهای بافالو بیل بزرگ، از مرگ می‌رهد.
هیدالگو، فیلم سرگرم‌کنندهٔ بی‌ضرری است و بازی خشک و بی‌روح مورتنسن، موجودیت‌اش را به‌عنوان یک بازیگر قابل زیر سؤال می‌برد. هیدالگو فیلمی است که بیشتر به درد کسانی می‌خورد که همیشه دوست داشته‌اند کابوی شوند.

منبع : مجله دنیای تصویر