میله‌های تخت‌خواب و دسته‌های جارو - Bedknobs And Broomsticks

سال تولید : ۱۹۷۱
کشور تولیدکننده : آمریکا
محصول : والت دیزنی
کارگردان : رابرت استیونسن
فیلمنامه‌نویس : بیل والش و دان داگریدی، برمبنای کتابی نوشته مری نورتن.
فیلمبردار : فرانک فیلیپس
آهنگساز(موسیقی متن) : رابرت شرمن و ریچارد م. شرمن.
هنرپیشگان : آنجلا لنزبری، دیوید تاملینسن، رادی مک‌داول، سام جافی، جان اریکسن، روی اسنارت، ایان وی‌ایل، بروس فورسایت و سیندی اوکالاگان.
نوع فیلم : رنگی، ۱۱۷ دقیقه. زنده و نقاشی متحرک.


نقاشی متحرک: وارد کیمبال

سال 1940. «چارلی» (وی‌ایل)، «پل» (اسنارت) و «کاری» (اوکالاگان) از لندن به دهکده‌ای ساحلی می‌روند و نزد «دوشیزه پرایس» (لنزبری) اقامت می‌کنند که دانشجوی مکاتبه‌ای کالج جادوگری «املیوس براون» (تاملینسن) است. وقتی بچه‌ها می‌فهمند که «دوشیزه پرایس» کارآموز جادوگری است، به او علاقه‌مند می‌شوند و او هم برای ساکت نگه‌داشتن بچه‌ها، تخت‌خوابی جادوئی را به آنان نشان می‌دهد که می‌شود با آن پرواز کرد. «دوشیزه پرایس» با تخت‌خواب جادوئی بچه‌ها را به لندن می‌برد تا ببیند چرا دوره آموزش جادوگری‌اش نیمه کاره مانده است و معلوم می‌شود که «براون» کلاهبرداری است که درس‌هایش را از روی نیمه اول یک کتاب کهنه جادوگری رونویسی می‌کرده و نیمه دوم کتاب در اختیار مرد خبیثی است. آنان از مرد می‌شنوند که طلسم بزرگ «آستروث» در سرزمین افسانه‌ای نابومو و در اختیار حیوانات است. سپس به کمک تخت‌خواب به آنجا می‌روند و با طلسم باز می‌گردند. با حمله گروهی از سربازان آلمانی به دهکده، «دوشیزه پرایس» به کمک طلسم، لباس‌ها و سلاح‌های قدیمی را به حرکت درمی‌آورد تا مهاجمان را شکست دهند. «براون» نیز تحت تأثیر «دوشیزه پرایس» تصمیم می‌گیرد زندگی گذشته‌اش را کنار بگذارد و به ارتش انگلستان ملحق شود.
* بهره‌برداری دیگری از انگلستان به سبک دیزنی. آغاز فیلم و صخره‌های سفید دوور، زمان و مکان را مشخص می‌کند، ولی چشم‌اندازهائی که از پی می‌آیند، بی‌بروبرگرد زمان و مکان «دیزنی‌وار» هستند، جادوی فیلم کماکان متصمن تعادلی میان جزئیات جالب و تعمیم‌یافته «انگلیسی» و جلوه افسانه پریانی فضاست، ترکیب فیلم زنده و نقاشی متحرک همچنان گیراست ولی داستان چندان دربند انسجام و پیوستگی نیست. جلوه‌های ویژه سفر با تخت‌خواب سحرآمیز رنگ و جلائی دارند که متأسفانه قطعات رقص و آواز فیلم فاقد آن هستند. لنزبری و تاملینسن چنان دقیق و با علاقه بازی می‌کنند که ظاهر میان سال و متین‌شان به فراموشی سپرده می‌شود و بچه‌های روی آورده به جادوگری، از نقش و کارکرد احساساتی‌شان در داستان جدا می‌شوند و به‌عنوان شخصیت مطرح می‌شوند. موسیقی و ترانه‌های برادران شرمن شنیدنی‌اند.