تازه‌های پزشکی امروز

● حرکات دوره‌ای اندام و RLS
بیماری حرکات دوره‌ای عضو (PLM) از بی‌نظمی‌های نسبتاً شایع می‌باشند؛ به تخمین ۲% کودکان و نوجوانان و ۵ تا ۱۰% بزرگسالان در آمریکا و اروپا به این بی‌نظمی‌ها دچارند.
یک شرکت ایسلندی هّم خود را صرف یافتن ژن‌های مربوط به این بیماری ساخته و یک بررسی وسیع روی ژنوم در ۳۰۶ مورد و بیش از ۱۵.۰۰۰ نفر شاهد از جمعیت ایسلند انجام داده است. موارد بیماری با پرسشنامه و آزمون‌های عینی شناسایی شده است با استفاده از بیش از ۳۰۰.۰۰۰ مارکرژنتیک که در سراسر ژنوم پراکنده است، این گروه یک نوع خاص را در کروموزوم ۶ یافته است. سپس در دو نمونه‌ مورد دیگر (۳۱۱) و شاهد (۱۸۹۵)، نتایج تقریباً مشابهی از ایسلند و آمریکا به دست آمد. همراهی با این نوع در PLM قوی‌تر بود و در افرادی که دچار RLS و بدون PLM بودند مشاهده نمی‌شد. سه ژن نزدیک این واریانت جای دارد که ممکن است در ۵۰% موارد احتمال قابل اسناد ایجاد RLS با PLM یا گرفتاری را توجیه نماید.
● تدبیرسازی آسم
به علت آنکه غلظت اکسید نیتریک (NO) در نفس بازدمی با التهاب مجرای هوایی همراه است، اندازه‌گیری NOی بازدم به عنوان ابزاری برای راهنمایی درمان با کورتیکوستروئید استشمامی در بیماران مبتلا به آسم پیشنهاد شده است.
طی یک بررسی، ۱۱۸ بزرگسال مبتلا به آسم به صورت تصادفی مقدار مصرف استروئید استشمامی خود را با راهنمایی اندازه‌گیریNOی بازدمی یا با رهنمودهای روش استاندارد در طول یک دوره‌ی ۱۲ماهه مورد استفاده قرار دادند. بعد از یک سال، از نظر وقوع تشدید آسم، شدت کنترل آسم با پرسشنامه‌ی استاندارد شده یا مقدار مصرف دم افزون استروئید استشمامی، اختلاف قابل توجهی در دو گروه مشاهده نشد.
طی یک بررسی دیگر، پژوهشگران در یک نمونه‌ی تصادفی ۵۲۸ بزرگسال، میزان NOی بازدمی اندازه‌گیری شد تا گستره‌ی ارجاع تعیین شود. نتایج آنالیز گستره‌ی ارجاع وسیعی را نشان داد (۸ تا ۴۱ بخش در بیلیون)، بدون آن که تراز NO به صورت قابل توجه تحت تاثیر جنس، سابقه‌ی آتوپی و وضعیت استعمال دخانیات باشد. تراز NO در افراد غیرآسمی به طور قابل توجه با تراز NO در افراد مبتلا به آسمی همپوشانی داشت که استروئید دریافت نمی‌کردند.
● تزریق استروئید در هیپ
تعداد بررسی‌های مربوط به ارزیابی تاثیر تزریق داخل مفصلی کورتیکوستروئید برای استئوآرتریت (OA) هیپ اندک است. طی یک کارآزمایی تصادفی شده، بیماران مبتلا به OAی هیپ که نسبت به حداکثر دوز داروهای ضدالتهابی غیراستروئیدی یا استامینوفن مقاوم بودند از تریامسینولون هگزاستوناید (۴۰ میلی گرم با راهنمایی فلوروسکوپی) یا دارونمای نمکی استفاده شد. در هر دو گروه ضمن تزریق از داروی بی‌حسی بوپی واکائین استفاده شد.
بعد از شمول ۵۲ بیمار، به علت کندی شمول و بالا بودن اختلاف میان گروه‌ها در پیامد اولیه، این بررسی زودتر از معمول پایان یافت: بعد از ۲ ماه، در ۶۸% مصرف‌کنندگان استروئید و ۲۴% گروه دارونما، حداقل ۲۰% کاهش امتیاز استاندارد شده‌ی درد دیده می‌شد. میان گروه‌ها حداقل ۵۰% کاهش درد (۶۱ به۱۴%) نیز اختلاف مشابهی دیده شد. عکس‌العمل نسبت به استروئید تا سه ماه ادامه داشت ولی بعد از ۶ ماه دیده نمی‌شد اما، تعبیر پیامدهای درازمدت مشکل بود زیرا بسیاری از افرادی که نسبت به دارو عکس‌العمل نداشتند بعد از ۲ ماه از بررسی حذف شده و برای آنها تزریق استروئید انجام می‌گرفت.
● محافظ هیپ و سالمندان
سالانه بیش از ۳۰۰.۰۰۰ مورد شکستگی هیپ در ایالات متحده اتفاق می‌افتد و قریب تمامی موارد با سقوط سالمندان در ارتباط است. نتایج بررسی‌های پیشین و متاآنالیزهای کارآیی محافظ‌های هیپ (ارتوزهای سخت بالشتکی که زیر لباس پوشیده می‌شود و تروکانتر بزرگ را می‌پوشاند) نتایج نامشخص به بار آورده است. طی یک کارآزمایی که در چند مکان انجام شد، تعداد ۱۰۴۲ نفر ساکن خانه‌ی سالمندان (سن متوسط ۸۵ سال و اکثر زنان سفیدپوست) به صورت تصادفی شده از محافظ هیپ سمت راست یا چپ استفاده نمودند. به این ترتیب هر فرد برای خود سمت شاهد را بازی می‌کرد. برای سنجش تبعیت، بدون اطلاع سه بار در هفته ضمن دوره‌ی ۲۰ ماهه‌ی بررسی، از این اماکن بازرسی به عمل می‌آمد.
حدود ۷۴% از دستور تبعیت کرده بودند. شرکت کنندگان به طور متوسط ۴ بار در سال افتاده بودند. این بررسی ضمن آنالیز میان برنامه به علت نداشتن منفعت خاتمه یافت. میزان شیوع کلی شکستگی هیپ در هیچ یک از دو هیپ فرقی نمی‌کرد یا در شرکت‌کنندگانی که بیش از ۸۰% دستورها را اجرا نموده بودند اختلافی نداشت.
● عوامل عضوی سوءکار نعوظ
طی بررسی جامع همراهی میان بیماری‌های طبی و سوءکار نعوظی (ED)، پژوهشگران اطلاعات حاصل از یک نمونه‌ی نماینده ۱۳۷۰ شرکت‌کننده‌ی مرد (سن ۴۰ تا ۵۸ سال) در سنجش بررسی ملی سلامت و بررسی تغذیه را (NHANES) بین سالهای ۲۰۰۱ تا ۲۰۰۲ آنالیز کردند. در این آنالیز، تنها موارد ED کامل (عدم نعوظ و ناتوانی در نگاهداری آن) در نظر گرفته شده بود تا ابهام ناشی از تعاریف موارد ED کم شدت‌تر به حداقل برسد. فراوانی کلی ED کامل برابر ۸% بود ولی میزان فراوانی از ۱% در مردان ۴۰ساله به ۵۶% در مردان ۸۰ ساله می‌رسید. طی آنالیز با چند متغیر ED کامل به سن، نشانه‌های انسدادی مجرای ادرار، دیابت، داروی ضدافسردگی و استعمال قبلی دخانیات وابسته نبود. در مردان دچار فشار خون، ED کامل با مصرف داروهای انتخابی ارتباط داشت (دیورتیک‌ها، بتابلوکرها، کلونیدین یا متیل دوپا). اما ED کامل به بیماری قلب و عروق به طور کلی و هیپرتانسیون در مردانی که از داروهای فوق استفاده می‌کردند همراه نبود. مصرف متوسط الکل با کاهش احتمال ED کامل همراه بود و مصرف هفتگی بیشتر با افزایش یا کاهش احتمال ED همراه نبود.
● اسکلروز مولتیپل و ژنتیک
از چند دهه‌ی پیش مدارکی موجود است که نشان می‌دهد اسکلروز مولتیپل دارای یک جزء ژنتیکی است. اما تا به حال تنها همراهی ژنتیک با MS در مورد ژن HLA-DRB۱ بوده است.
یک گروه بزرگ چند ملیتی یک بررسی با استفاده از ژنوم گسترده شامل بیش از ۹۰۰ «تریوی خانواده» انجام داده‌اند که در بردارنده‌ی یک بیمار مبتلا به MS و هر دو والد است. یک مجموعه واریانت‌های ژنتیکی همراه این بیماری تشخیص داده شد.
برای باریک کردن وسعت پژوهش برای همراهی‌های ژنتیک، این تیم ژنوتیپ ۶۰۹ خانواده‌ی دیگر، ۲۳۲۲ نفر مبتلا به MS و ۷۸۹ شاهد را مشخص کرد. افزون بر همراهی HLA ثابت شده‌ی پیشین، این گروه آلل ژن‌ها را از نظر گیرنده‌ی اینترلوکین ۲ و اینترلوکین ۷ شناسایی کردند که با MS مشاهده می‌شود.

منبع : هفته نامه پزشکی امروز