نقد نمایش پینوکیو

نمایش پینوکیو بر اساس داستانی از کارلو کلودی وکارگردانی نسیم احمدپور و علی‌اصغر دشتی در تالار قشقایی به روی صحنه رفته است.
این نمایش که مبتنی بر حرکت و نور و صداست،‌اگر چه در تفهیم اثر ناکام می‌ماند،‌اما حرکات زیبای نمایشیکه تلفیقی از حرکات آئینی ایرانی و فرنگی است،‌بر جذابیت کار می‌افزاید.
بهره‌گیری بازیگران از اندام فیزیکی را نمی‌توان در هیچ نمایشی کتمان کرد و تمسک به دیالوگ از نکات برجسته‌ای است که در یک نمایش به یاری حرکات بدنی می‌شتابد و معنی و مفهوم اثر را برجسته‌تر و درخشان‌تر نمود می‌دهد و طبیعی است که در یک نمایش کم دیالوگ و یا بی‌دیالوگ،‌باید حرکات بدنی به چنان درخشندگی برسد که بار معنایی اثر را بر دوش کشد ودر انتقال مفاهیم، به نقش تعیین کننده‌ای نایل گردد.
‌حرکات بدنی بازیگران در نمایش پینوکیو، علی‌رغم تلاش‌های بی‌وقفه‌ای که به عمل آمده از چنین فرآیندی دور می‌شود و مخاطبان فقط نظاره‌گر حرکات نمایشی زیبایی هستند‌که از عمق اثر فاصله می‌گیرند و گاها به برداشت‌های نادرستی می‌رسند، بهره‌وری از افکار گروهی در اجرای نمایش پینوکیو قابل تقدیس است و چنین ترفندی در کمتر کاری صورت می‌گیرد،‌ اما به کارگیری افکار گروهی،‌ باید در القای مفاهیم تاثیری مطلوب و شایسته برجای گذارد تا خدای ناکرده به سمت و سوی راهی ناهموار سوق نیابد و کارگردان با اشراف و تسلط کامل بر انواع نظرات،‌ باید نظر نهایی و قطعی را صادر نموده وبه وحدت نظری مطلوب برسد تا به عمق اثر صدمه‌ای وارد نشود،‌ کارگردان باید هماهنگی‌های لازم را در این زمینه به عمل آورد و به القای مفاهیم بیش از هر چیز دیگر، توجه کند. در اجرای نمایش پینوکیو، چنین تفکری حاکم نیست وتعدد نظرات و عدم انسجام بخشی به افکار گوناگون،‌چنین نقیصه‌ای را در کار پدید آورده و حرکات بدنی بازیگران فقط از منظر زیبایی شناختی به منصه ظهور رسیده و در جهت عمق اثر، حرکتی معکوس کرده است و طبیعی است که بسیاری از حرکات بدنی در عینیت بخشی، ذهنیت‌ها به توفیق مطلوبی نرسد.
واقعیت این است که اگر علی‌اصغر دشتی به تنهایی و با اتکا به نظرات گروه،‌به معنا و مفهوم اثر، با دید کنکاشانه‌تر می‌نگریست و در جمع اضداد افکار، به وحدت نظری مقبول می‌رسید، شاید این نقیصه آن چنان که هم اکنون رخ عیان نموده،‌درخشان تجلی نمی‌یافت. بدون اغراق باید گفت که تلاش گروه “دن کیشوت” در ارائه نمایشی سالم و زیبا، ستودنی است و اگر در طی طریق، اسیر غرور نگردد و از درجا زدن بپرهیزد و گاها حرکاتی ناموزون را به منزله جذابیت‌های کاذب درکار نگنجاند،‌ ستودنی‌تر خواهد بود.
طراحی نور آتیلا پسیانی، در راستای اهداف کار،‌بسیار درخشان تجلی می‌یابد و بیانگر خلاقیت‌های نو و بکری است که در هیچ کاری نمی‌توان نمونه‌اش را یافت. آهنگسازی فرشاد فزونی چون کارهای دیگر او بر طراوت کار می‌افزاید و در فرازهایی که اجرای کار قصد دارد خستگی‌ وکسالت را حاکمیت بخشد شیرینی و حلاوت را بر جان مخاطبان می‌نشاند.
بازیگران در اجرای کار که توامان با حرکات بدنی است،‌رنج و مرارت مضاعفی را متحمل می‌شوند و خسرو محمودی با تسلط کامل بر بدن و بیان وبا حس و تکنیکی برتر، ظاهر می‌شود.

کامل نوروزی
کارگردان - علی‌اصغر دشتی - نسیم احمدپور

منبع : روزنامه رسالت