رنسانس - RENAISSANCE

سال تولید : ۲۰۰۶
کشور تولیدکننده : فرانسه، انگلستان و لوکزامبورگ
محصول : روش لنر، آتون سوماش و الکسس وونارب
کارگردان : کریستیان ولکمان
فیلمنامه‌نویس : ماتیو دلاپورته و الکساندر دولا پاتلی‌یر
آهنگساز(موسیقی متن) : نیکلاس داد
هنرپیشگان : دانیل کریگ، پاتریک فلوئرشایم، کاترین مکورمک، لورا بلان، رومولا گارای، جاناتان پرایس، کوورک ملکیان، ایان هولم و مارک کاسو
نوع فیلم : سیاه و سفید، ۱۰۵ دقیقه. نقاشی متحرک


پاریس، سال ۲۰۵۴. ̎بارتلمی کاراس̎ کارآگاه (کریگ) مأمور شده تا ̎ایلونا تازوئیف̎ (گارای) دانشمندی را که ربوده شده، پیدا کند. ̎ایلونا̎ فقط بیست و دو سال دارد ولی جایزهٔ نوبل گرفته و تحقیقات ژنتیکش امکان دارد پیامدهائی انقلابی برای بشریت در پی داشته باشد. پرس‌وجوهای ̎کاراس̎ سروکارش را به یک شرکت چندملیتی عظیم می‌اندازد که ̎ایلونا̎ را برای پژوهش‌هائی در زمینهٔ فرایند پیری استخدام کرده بود و در آن‌جا به ̎یوناس مولر̎ (هولم)، استاد و مرشد سابق ̎ایلونا̎ دانشمندی برمی‌خورد که زندگی‌اش را وقف کمک به فقرا کرده است؛ اما ̎یوناس̎ جلوی چشم ̎کاراس̎، خودکشی می‌کند. ̎کاراس̎ از ̎نصرت فارفلا̎ (ملکیان)، یکی از پدرخوانده‌های مافیای پاریس، پیامی دریافت می‌کند. در همین حال، نیروهای شرّ دیگری هم هستند که مصمم‌اند زودتر از ̎کاراس̎، ̎ایلونا̎ را پیدا کنند، چون این‌طور که پیداست خانم دانشمند کلید نامیرائی بشر را کشف کرده است.
● در نقاشی متحرک رنسانس، تریلری فوتوریستی که از تکنیک موشن کپچر (تکنیکی که در آن، حرکت بازیگرهای زنده، داده‌های لازم را برای انیمیشن کامپیوتری تأمین می‌کند) و از سیاه‌ و سفید بهترین استفاده شده، چشم‌بندی‌های تکنیکی با کلیشه‌های دراماتیک در رقابت‌اند ولی نمی‌تواند تماشاگر را به لحاظ حسی درگیر کنند. پاریسِ سال ۲۰۵۴ ترکیبی است از کلیشه‌های آیندهٔ هولناکی که تقریباً همهٔ فیلم‌های افسانه ـ علمی برای تماشاگر تدارک می‌بینند: ̎برادر بزرگ̎ و پائیدن مردم، استبداد شرکت‌های بزرگ، فروپاشی نظام شهری، جنحه و جنایت روزافزون و آب و هوای افتضاح. موفقیت هنری و تجاری سین سیتی (روبرت رودریگس، ۲۰۰۵) نشان داد که بازاری برای فیلم‌های گرافیکی سیاه و سفید وجود دارد. ولکمان تأثیرهائی را که از فیلم‌های معروف گرفته، راحت آشکار می‌کند: از متروپولیسِ فریتس لانگ (۱۹۲۷) و تیغ‌رو ریدلی اسکات (۱۹۸۲) گرفته تا ترون، (استیون لیزبرگر، ۱۹۸۲)، ماتریکس (برادران واچووسکی، ۱۹۹۹) و گزارش اقلیت (استیون اسپیلبرگ، ۲۰۰۲). ولکمان، که این نخستین فیلم بلندش است، قبلاً خرده‌کاری‌های گرافیکی فیلم‌ها را در مرحلهٔ پس از تولید انجام داده است. با آن‌که شخصیت‌های فیلم، از کارآگاه هامفری بوگارت‌ی داستان گرفته تا شخصیت‌ منفی ماجرا، از دل کلیشه‌های ژانر بیرون کشیده شده‌اند و پی‌رنگ هم به شدت تکراری است ولی این فیلم برای صنعت نقاشی متحرک فرانسه نقطهٔ عطفی به شمار می‌آید.