رفتن شاهزاده منظور به شکار و باز را بر کبک انداختن و ...

برد ره نکته ساز معنی اندیش		چنین ره بر سر گم کرده‌ی خویش
که در نزدیک آن دلکش نشیمن		بدان کوهی که ناظر داشت مسکن
به قصد کبک منظور دل افروز		گشود از بند پای باز یک روز
ز ره شد از خرام کبک بازش		ز پی شد کورد با خویش بازش
نیامد باز و او می‌رفت از پی		بیابان از پی او ساختی طی
چنین تا کرد جا بر طرف کهسار		ز تاب تشنگی افتاد از کار
برای آب می‌گردید در کوه		ره افتادش سوی آن غار اندوه
مقامی دید در وی دام و دد جمع		در او هر جانور از نیک و بد جمع
میان جمعشان ژولیده مویی		وجود لاغرش پیچیده مویی
پریشان کرده بر سرموی سودا		چو شمع مرده‌ای بنشسته از پا
تنش در موی سر گردیده پنهان		ز سوز دل به خاک تیره یکسان
پر از خونش دو چشم ناغنوده		چو اخگرها ز خاکستر نموده
چو بوی غیردام و دد شنیدند		ز جا جستند و از دورش رمیدند
ز دام و دد چو دورش گشت خالی		خروشان شد ز درد خسته حالی
که از اندوه و هجران آه و سد آه		مرا جان کاست، آه از هجر جانکاه
منم با وحشیان گردیده همدم		گرفته گوشه‌ای ز ابنای عالم
مرا با چشم آهو زان خوش افتاد		کز آن آهوی وحشی می‌دهد یاد
بیا ای آهوی وحشی کجایی		ببین حالم به دشت بینوایی
بیا کز هجر روز خسته حالان		سیه گردیده چون چشم غزالان
تو در بتخانه چین با بتان یار		به غار مصر من چون نقش دیوار
به دشت چین تو با مشکین غزالان		به کوه مصر من چون شیر نالان
چه کم گردد که از چشم فسونساز		کنی در ساحری افسونی آغاز
که چون بر هم زنم چشم جهان بین		ترا با خویش بینم عشرت آیین
خوش آن روزی که در چین منزلم بود		مراد دل ز جانان حاصلم بود
به هر جایی که بودم یار من بود		به هر غم مونس و غمخوار من بود
گهی با هم به مکتبخانه بودیم		دمی با هم به یک کاشانه بودیم
فلک روزی که طرح این غم انداخت		که نومیدم ز روز وصل او ساخت
دگر خود را ندیدم شاد از آن روز		چه روزی بود خرم یاد از آن روز
مرا این داغ از آنها بیشتر سوخت		که چون چرخ آتش محرومی افروخت
گره دیدم به دل این آرزو را		ندیدم بار دیگر روی او را
وداع او مرا روزی نگردید		ازو کارم به فیروزی نگردید
مرا از خویش باید ناله کردن		که خود کردم نه کس این جور با من
اگر بی‌روی آن شمع شب افروز		به مکتب می‌نمودم صبر یک روز
معلم را نمی‌آزردم از خویش		صبوری می‌نمودم پیشه‌ی خویش
ندیدی کس چنین ناشادم از هجر		به این محنت نمی‌افتادم از هجر
چو منظور این سخنها کرد ازو گوش		خروشی بر کشید و گشت بیهوش
از آن فریاد ناظر از زمین جست		زد از روی تعجب دست بر دست
که شوقم برد از جا این صدا چیست		به گوشم این صدای آشنا چیست
ازین آواز دل در اضطراب است		رگ جان زین صدا در پیچ و تاب است
دلم رقاص شد این بیغمی چیست		به راه دیده اشک خرمی چیست
به شادی می‌دود اشکم چه دیده‌ست		نوید وصل پنداری شنیده‌ست
قد من راست شد بارش که برداشت		دلم خوش گشت آزارش که برداشت
لبم با خنده همراز است چونست		دلم با عشق دمساز است چونست
برآمد بخت خواب آلوده از خواب		سرشک شادیم زد خانه را آب
نمی‌دانم که خواهد آمد از راه		که رفت از دل به استقبال او آه
چه بوی امروز همراه صبا بود		که جانم تازه گشت و روحم آسود
همان راحت از آن بو جان من یافت		که یعقوب از نسیم پیرهن یافت
صبا گفتی که بوی یارم آورد		که جانی در تن بیمارم آورد
ز ره ای باد مشک افشان رسیدی		مگر از کشور جانان رسیدی
ز مشک افشانیت این خسته جان یافت		ز دشت چین چنین بویی توان یافت
از این بو گر چه جانم یافت راحت		ولیکن تازه شد جان را جراحت
چو کرد از پیش رو موی جنون دور		ستاده در برابر دید منظور
ز شوق وصل آن خورشید پایه		به خاک افتاد و بیخود شد چو سایه
خوشا صحرای عشق و وادی او		خوشا ایام وصل و شادی او
خوشا تاریکی شام جدایی		که بخشد صبح وصلش روشنایی
کسی کاو را فزونتر درد هجران		فزونتر شادیش در وصل جانان
کنند از آب چون لب تشنگان تر		کند ذوق آنکه باشد تشنه جانتر
چنان هجری که وصل انجام باشد		بود خوش گر چه خون آشام باشد
کجا صاحب خرد آشفته حال است		در آن هجران که امید وصال است
مرا هجری‌ست ناپیدا کرانه		که داغ اوست با من جاودانه
چه غم بودی در این هجران جانکاه		اگر بودی امید وصل را راه
فغان زین تیره شام ناامیدی		که در وی نیست امید سفیدی
قیامت صبح این شام سیاه است		شب ما را قیامت صبحگاه است
خوشا ایام وصل مهرکیشان		کجا رفتند ایشان ، یاد از ایشان
همه رفتند و زیر خاک خفتند		بسان گنج یک یک رو نهفتند
به جامی سر به سر رفتند از هوش		همه زین بزمشان بردند بر دوش
چنانشان خواب مستی کرد بیتاب		که تا صبح جزا ماندند در خواب
اجل یا رب چه مرد افکن شرابی‌ست		که در هر جانبی او را خرابی‌ست
فغان کز خواری چرخ جفاکار		همه رفتند یاران وفادار
مگر ملک فنا جاییست دلکش		که هرکس رفت کرد آنجا فروکش
نیامد کس کز ایشان حال پرسیم		ز دمسازان خود احوال پرسیم
که در زیر زمین احوالشان چیست		جدا از دوستداران حالشان چیست
مرا حال برادر چیست آنجا		رفیق و مونس او کیست آنجا
برادر نی که نور دیده من		مراد جان محنت دیده‌ی من
مرادی خسرو ملک معانی		سرافراز سریر نکته دانی
سمند عزم تا زین خاکدان راند		هزاران بکر معنی بی‌پدر ماند
هزاران بکر فکرت دوش بر دوش		نشسته در عزای او سیه پوش
ز روشان گرد ماتم آشکاره		در این ماتم دل هر یک دو پاره
بیا وحشی بس است این نوحه‌ی غم		مگو در بزم شادی حرف ماتم
که باشد هر کلامی را مقامی		مقام خاص دارد هر کلامی
به هوش خود چو آمد شاهزاده		بدید از دور ناظر اوفتاده
سرش را بر سر زانوی خود ماند		به روی او خروشان روی خود ماند
که ای بیمار غم حال دلت چیست		به روز بیدلی در منزلت کیست
ز تنهایی چو خواهی راز گویی		بگو تا با که حالت بازگویی
به شبها شمع بزم تیره‌ات چیست		چو گویی حرف روی حرف درکیست
به غیر از آه گرمت کیست دمساز		بجز کوهت که می‌گردد هم آواز
بگو جز دود آه بیقراری		به روز بی‌کسی بر سر چه دار ی
به غیر ازقطره اشک دمادم		که می‌گردد به گردت در شب غم
چو خود را افکنی از کوه دلتنگ		ترا بر سر که می‌آید بجز سنگ
چو باز آمد به حال خویش ناظر		به پیش دیده جانان دید حاضر
سر خود بر سر زانوی او دید		رخ پر گرد خود بر روی او دید
ز جای خویشتن برخاست خوشحال		ز درد و رنج دوری فارغ البال
خروشان شد که آیا کیستی تو		ملک یا حور آیا چیستی تو
منم این وان تویی اندر برابر		نمی‌آید مرا این حال باور
تویی این یا پری آیا کدام است		بگو با من ترا آخر چه نام است
به شادی دست یکدیگر گرفتند		نوای خرمی از سر گرفتند
روان گشتند شادان چنگ در چنگ		نوای خوشدلی کردند آهنگ
چه خوشتر زانکه بعد از مدتی چند		دو یار همدم بگسسته پیوند
نبوده آگهی از یکدگرشان		نه از جاه و مقام هم خبرشان
فلک ناگه کند افسونگری ساز		رساند بی‌خبرشان پیش هم باز