تا قسمتم ز میکده‌ی آرزوی کیست

تا قسمتم ز میکده‌ی آرزوی کیست		رطل میی که مست شوم ، در سبوی کیست
تیغی که زخم ناز به قدر جگر خورم		تا در میان غمزه‌ی بیداد جوی کیست
بیخی که بردمد گل عیشم ز شاخ او		از گلشن که رسته و آبش ز جوی کیست
داغی که روغنم بچکاند ز استخوان		با آتش زبانه کش شمع روی کیست
پای طلب که در رهش الماس گرد شوند		تقدیر سودنش به تک و پوی کوی کیست
دل را کمند شوق که خواهد گلو فشرد		آن پیچ و تاب تعبیه در تار موی کیست
وحشی علاج این دل و طبع فسرده حال		شغل مزاج گرم که و کار خوی کیست