سیستم بازتابی نمایش

در اين سيستم (که هم‌چنين روش نمايش از محور جلو يا روش نمايش از جلو نيز گفته مى‌شود) تصوير پس‌زمينه از محور عدسى دوربين و از طريق آينهٔ يک‌رو به پردهٔ پس‌زمينه مى‌تابد. پردهٔ پس‌زمينه به‌دليل سطح کاملاً جهتى خود که از ميليون‌ها ذرهٔ شيشه‌اى تشکيل شده و تقريباً ۹۲% از تصوير تابيده به آن را به‌ طرف دوربين بازتاب مى‌کند، خصوصيات ويژه‌اى دارد. (بعضى از اصول بازتاب را مى‌توان در علامت‌هاى بازتاب‌کنندهٔ راهنمايى و رانندگى يا لباس‌هاى ايمنى مأمورين در شب يافت.)

به‌دليل جهتى بودن پردهٔ پس‌زمينه نورپردازى معمولى موضوع آسيبى به تصوير پس‌زمينه نمى‌رساند (مگر اينکه پرده در نزديکى دوربين قرار گيرد). بخش‌هائى از تصوير پس‌زمينه که روى موضوع‌ها يا رويداد صحنه مى‌افتد با نورهاى صحنه محو شده و توسط دوربين ديده نمى‌شود. سايه‌هايى که موضوع‌ها روى پس‌زمينه به‌وجود مى‌آورند کاملاً در پشت موضوع‌ها قرار مى‌گيرد و اگر سيستم نمايش به‌درستى تنظيم شده باشد و زواياى عدسى دوربين و دستگاه نمايش تصوير پس‌زمينه تطابق داشته باشند، اين سايه‌‌ها توسط دوربين ديده نخواهند شد.

اگر چه اين سيستم را نمى‌توان کامل دانست اما نتايج شگفت‌آور کاربرد آن در سينما و تلويزيون قابل تأمل است. از طرفى محدوديت‌هاى آن را نيز مى‌توان بر شمرد: اتلاف نور توسط تلويزيون قابل تأمل است. از طرفى محدوديت‌هاى آن را نيز مى‌توان برشمرد: اتلاف نور توسط آينه - رنگ‌مايه‌هاى روشن‌تر موضوع پيش‌زمينه در نواحى تيره پردهٔ پس‌زمينه داراى بازتاب بوده و هاله‌هاى لبه‌اى توليد مى‌کنند. سيستم نمايش بايد چنان تنظيم شود که لبه‌هاى تيرهٔ سايهٔ موضوع در تصوير دوربين ديده نشود، و در بسيارى موارد دوربين بايد ساکن باشد.

اگر تکه‌هائى از پردهٔ (پس‌زمينه) بازتاب‌کنندهٔ ويژه را به شکل اشياءِ صحنه يا درخت در‌‌آوريم، بازيگران مى‌توانند به‌نحو جالبى از پشت آنها بگذرند و حالت سه‌بُعدى به تصوير کلى بدهند.