ارزیابی و نظارت بر سیاستگذاری جهانگردی

همان‌گونه که ويلداوسکى مى‌گويد، ارزيابى فعاليتى ذاتاً سياسى است، نتيجه ارزيابى را آنهائى مى‌پذيرند که به ارزش‌هاى مشترکى اعتقاد دارند ... ارزيابى نيازمند الزاماتى است که بايد تأمين شوند، به‌علاوه در فرآيند ارزيابى ممکن است عده‌اى قربانى شوند. (جنکينز - ۱۹۷۸:۲۲۸)

متأسفانه در مديريت، برنامه‌ريزى و توسعهٔ جهانگردي؛ سياست‌هاى جهانگردى مورد ارزيابى منظم قرار نمى‌گيرند. با توجه به ماهيت پوياى جهانگردي، ضرورت ارزيابى و نظارت بر سياست‌هاى جهانگردى بيش از پيش افزايش يافته است. با تغيير شرايط اجراء طرح‌ها و سياست‌ها، تغيير سياست‌ها (شکل - عوامل مؤثر بر فرآيند سياستگذارى و شکل - فرآيند سياستگذارى را ملاحظه کنيد)، تغيير سياست‌ها (در مراحل طراحي، تدوين و اجراء) نيز منطقى به نظر مى‌رسد. به‌دليل آن که ارزيابى چندان مورد توجه برنامه‌ريزان قرار نمى‌گيرد، بسيارى از منتقدان (مورفى ۱۹۸۵، هال و مک آرتور ۱۹۹۳، جنکينز ۱۹۹۳، گان ۱۹۹۴) عنوان مى‌کنند که سياست‌هاى جهانگردي:

- براى زمانى خاص طراحى مى‌شوند و موقتى هستند؛

- بر فرضياتى تأئيد نشده استوار مى‌شوند، فرضياتى نظير اينکه: جهانگردي، توسعهٔ منطقه‌اى را شتاب مى‌بخشد؛

- در فرآيند سياستگذارى جهانگردي، توجه کمى به مشارکت افراد محلى مى‌شود؛

- عليرغم آنکه توافقات قانونى و ادارى بسيارى براى حمايت از محيط زيست و حفظ منابع طبيعى صورت گرفته است، در سياست‌هاى جهانگردي، مسئله مهم حفظ محيط زيست در برابر عوارض منفى توسعهٔ جهانگردى ناديده گرفته مى‌شود. اين نقيصه به‌ويژه هنگامى که چند پروژه بزرگ براى تأمين اهداف سياسى و اقتصادى اجراء مى‌شود، بيشتر به چشم مى‌خورد.

هنگامى که سخن از عملکرد دولت به ميان مى‌آيد، فعاليت‌هاى دولت به شکل عام و خاص مورد چالش قرار مى‌گيرند. روز به‌روز بر تعداد گزارش‌ها و مقاله‌هائى که موفقيت سياست‌ها و طرح‌هاى دولت در تحقق دستاوردهايِ وعده داده شده را مورد ترديد قرار مى‌دهند، افزوده مى‌شود.