در ستایش رکن الدین محمد بن عبد الرحمن طغان یزک

جام طرب کش که صبح کام برآمد		خنده‌ی صبح از دهان جام برآمد
صبح فلک بین که بر موافقت جام		دم زد و بوی میش ز کام برآمد
مهره‌ی شادی نشست و ششدره برخاست		نقش سه شش بر سه زخم کام برآمد
داو طرب کن تمام خاصه که اکنون		عده‌ی خاتون خم تمام برآمد
ما و شکر ریز عیش کز در خمار		نامزد خرمی به بام برآمد
ساغر گلفام خواه کز دهن کوس		نغمه‌ی گلبام وقت بام برآمد
بلبله کبکی است خون گرفته به منقار		کز دهنش ناله‌ی حمام برآمد
گاو سفالین که آب لاله‌ی تر خورد		ارزن زرینش از مسام برآمد
زآن می گلگون که بید سوخته پرورد		بوی گل و مشکبید خام برآمد
در صف دریا کشان بزم صبوحی		جام چو کشتی کش خرام بر آمد
خوان صبوحی به شیب مقرعه کن لاش		کابرش روز آتشین ستام برآمد
بود فلک جام رنگ و جام فلک سان		روز ندانم که از کدام برآمد
دست قراسنقر فلک سپر افکند		خنجر آقسنقر از نیام برآمد
گوش رباب از هوا پیام طرب داشت		از سه زبان راز آن پیام برآمد
حلقه‌ی ابریشم است موی خوش چنگ		چون مه نو کز خط ظلام برآمد
گر چه تن چنگ شبه ناقه‌ی لیلی است		ناله‌ی مجنون ز چنگ رام برآمد
بیست و چهارش زمام ناقه و لیکن		ناله نه از ناقه از زمام برآمد
نای چو شه زاده‌ی حبش که ز نه چشم		بانگش از آهنگ ده غلام برآمد
از پی دستینه‌ی رباب کف می		چون گهر عقد یک نظام برآمد
بهر حلی‌های گوش و گردن بر بط		سیم و زر از ساغر و مدام برآمد
از حیوان شکار گاه دف آواز		تهنیت شاه را مدام برآمد
شاه عجم رکن دین کز آیت عدلش		نام عجم روضة السلام برآمد
ناصر اسلام سیف دین که ز حکمش		بر سر دهر حرون لگام برآمد
رستم ثانی که در طبیعتش اول		دانش زال و دهای سام بر آمد
صیت جلالش به شرق و غرب بپیچید		شکر نوالش ز سام و حام برآمد
پهلو ایران گرفت رقعه‌ی ملکت		وز دگران بانگ شاهقام برآمد
دام به دریا فکنده بود سلیمان		خازن انگشتری به دام برآمد
ذات جهان پهلوانش صبح جلال است		کز افق چرخ احتشام برآمد
در کنف صبح فر میر محمد		راست چو خورشید نور تام برآمد
تاجوری یافت تخت و ملکت ایران		تا ز برش سیدالانام برآمد
گر پدر از تخت ملک شد پسر اینک		بر زبر تخت احترام برآمد
گر علم صبح آب رنگ فروشد		رایت خورشید نارفام برآمد
تارک گشتاسب یافت افسر لهراسب		زال همایون به تخت سام برآمد
نوبت کاوس شد چو پای منوچهر		بر سر کرسی احتشام برآمد
روز به مغرب شده چو مملکت او		ماه چو بدر از حجاب شام برآمد
آرزوی جان ملک عدل و همم بود		از ملک عادل همام برآمد
دولت شروان کلید دولت او بود		زآن همه کارش به انتظام برآمد
گر چه محمد پیمبری به عرب یافت		صبح کمالش ز حد شام برآمد
دیر زی ای بحر کف که عطسه‌ی جودت		چشمه‌ی مهر است کز غمام برآمد
مژده ده ای تاجور که ینصرک الله		فال تو از مصحف دوام برآمد
تا که حسامت قوام ملک عجم شد		آه ز اعدای ناقوام برآمد
چون نم ژاله ز خایه از تف خورشید		جان حسود از تف حسام برآمد
جرم زمین تا قرار یافت ز عدلت		بس نفس شکر کز هوام برآمد
دوش چنین دیده‌ام به خواب که نخلی		بر لب دریا در آن مقام برآمد
نخل موصل شده ترنج و رطب داشت		سایه و شایه‌ش فراخ و تام برآمد
مرغی دیدم گرفته نامه به منقار		کز بر آن نخل شادکام برآمد
بود یکی منبر از رخام بر نخل		پیری بر منبر رخام برآمد
نامه ز منقار مرغ بستد و برخواند		نعره‌ی تحسین ز خاص و عام برآمد
من به تعجب به خود فروشده زین خواب		کز خضر آواز السلام برآمد
جستم و این خواب پیش خضر بگفتم		از نفسش اصدق الکلام برآمد
گفت که نخل است رکن دین که ز نصرت		شهپر عنقاش بر سهام برآمد
مرغ بقا دان و نامه بخت کز این دو		کار دو ملک از یک اهتمام برآمد
منبر تخت است و پیر مشتری چرخ		کز بر تختش سه چار گام برآمد
ای درت آن آسمان که از افق او		کوکب بهروزی کرام برآمد
از دم خلق تو در مسدس گیتی		بوی مثلث به هر مشام برآمد
ملک تو کشتی است چرخ نوح کهن سال		کش ز شب و روز حام و سام برآمد
عیسی عهدی که از تو قالب ملکت		چون تن عازر به یک قیام برآمد
رو که ز میخ سرای پرده‌ی قدرت		فلکه‌ی این نیل گون خیام برآمد
قدر محیط کفت جهان چه شناسد		کو به سراب کف لام برآمد
از نفس مشک هیچ حظ و خبر نیست		مغز جعل را که با زکام برآمد
از سر تیغت که ماه ازوست برص دار		برتن شیر فلک جذام برآمد
خوان ددان را به کاسه‌ی سر اعدا		زآتش شمشیر تو طعام برآمد
بر درت از بس که جن و انس و ملک هست		جان شیاطین ز ازدحام برآمد
گوئی کانبوه حافظان مناسک		گرد در مسجد الحرام برآمد
از حرمت هر کبوتری که بپرید		نامه‌ی او عنبرین ختام برآمد
سهم تو در زین کشید پشت زمین را		گر چه ز من بود قعده رام برآمد
بحر محیط از زمین بزاد و عجب نیست		کان خوی ازین مرکب جمام برآمد
زایجه‌ی طالعت مطالعه کردم		سلطنت از موضع السهام برآمد
آرزوی حضرت تو دارم اگر چه		صبح من از غم به رنگ شام برآمد
در ره خدمت درست عهدم لیکن		نام من از نامه‌ی سقام برآمد
هست نیازم ز جان و آن دگر کس		از زر و سیم جهان حطام برآمد
گوهر جان وام کردم از پی تحفه		تحفه بزرگ است از آن به وام برآمد
پیش چنین تحفه کو تمیمه‌ی عقل است		واحزن از جان بوتمام برآمد
گوهر سحر حلال من شکند آنک		گوهرش از نطفه‌ی حرام برآمد
دزد بیان من است هر که در این عهد		بر سمت شاعریش نام برآمد
نیم شبت چون صف خواص دعا گفت		هر نفسی آمینی از عوام برآمد
باد جهانت به کام کز ظفر تو		کامه‌ی صد جان مستهام برآمد
ملک جهان ران که بر صحیفه‌ی ایام		مدت عمرت هزار عام برآمد