در ستایش بهاء الدین محمد دبیر خوارزم شاه تکش بن ایل ...

طفلی و طفیل توست آدم		خردی و زبون توست عالم
پرورده‌ی جزع توست عیسی		آبستن لعل توست مریم
تا چشم تو ریخت خون عشاق		زلف تو گرفت رنگ ماتم
از عارض و روی و زلف داری		طاووس و بهشت و مار با هم
در سینه‌ی ما خیال قدت		طوبی است در آتش جهنم
آویختی آفتاب را دوش		از سلسله‌های جعد پر خم
ما را که کند مسلم آنجاک		خورشید نمی‌شود مسلم
جان خاک شود به طمع جرعه		چون رطل طرب کشی دمادم
با لذت طعنه‌ی تو دل را		فرسوده شد آرزوی مرهم
خاقانی خاک درگه توست		او را چه محل که آسمان هم
هرچند جهان گرفت طبعش		در مدحت فیلسوف اعظم
ذوالفخر بهاء دین محمد		مقصود نظام عقد عالم