گرفته رنگ ز خون دلم چو لاله پیاله

گرفته رنگ ز خون دلم چو لاله پیاله		ز بسکه بی تو خورم خون دل پیاله پیاله
خوش است بزمگه یار و ناله‌ی نی مطرب		ز دست یار کشیدن میان لاله پیاله
صفای خاطر رندان ز چله خانه نیابی		به دیر رو که پر است از می دو ساله پیاله
بود علامت باران اشک خرمی ما		شبی که باده‌ی روشن مه است و هاله پیاله
اگر به چشم تو دعوی نکرد از سر مستی		چه شد که بر سر نرگس شکست ژاله پیاله
منه ز دست چو نرگس پیاله خاصه در این دم		که لاله می‌دهد و می‌خورد غزاله پیاله
چگونه توبه کند وحشی از پیاله کشیدن		که کرده‌اند به او در ازل حواله پیاله