خه از کجات پرسم چونست روزگارت

خه از کجات پرسم چونست روزگارت		ما را دو دیده باری خون شد در انتظارت
در آرزوی رویت دور از سعادت تو		پیچان و سوگوارم چون زلف تابدارت
ما را نگویی ای جان کاخر به چه عنایت		بیگانگی گرفتی از یار دوستدارت
ای جان و روشنایی به زین همی بباید		تو برکناری از ما، ما در میان کارت
با مات در نگیرد ماییم و نیم جانی		یا مرگ جان گزینم یا وصل خوشگوارت
گر بخت دست گیرد ور عمر پای دارد		یکبار دیگر ای جان گیریم در کنارت