ای قول دل به رفیع‌الدرجات

ای قول دل به رفیع‌الدرجات		وز برائت به جهان داده برات
پنجم چار صفی از ملکان		هشتم هفت تنی از طبقات
رای رخشان تو بر چشمه‌ی خضر		رفته بی‌زحمت راه ظلمات
خصم تو کور و تو آیینه‌ی شرع		کور آیینه شناسد؟ هیهات
حاسد ار در تو گشاده است زبان		هم کنونش رسد آفات وفات
یک دو آواز برآید ز چراغ		گه مردن که بود در سکرات
که بناگه ز وطن کردی نقل		بیش یابی ز مانه حسنات
آن نبینی که یکی ده گردد		چون ز آحاد رسد در عشرات
و آنکه جای تو گرفت است آنجا		هیچ کس دانمش از روی صفات
که الف چون بشد از منزل یک		صفر بر جای الف کرد ثبات
ز تو تا غیر تو فرق است ارچه		نسب از آدم دارند به ذات
گرچه هر دو ز جلبت سنگند		فرق باشد ز منی تا به منات
دایم از باغ بقای تو رساد		به همه خلق نسیم برکات
خرقه‌داران تو مقبول چو لا		بدسگالان تو معزول چو لات
گررسد جنبش کلک تو به من		هیچ نقصت نرسد زین حرکات
که دل خسته‌ی خاقانی را		از تحیات توبخشند حیات