(مناجات دوم) در بخشایش و عفو یزدان

ای به ازل بوده و نابوده ما		وی به ابد زنده و فرسوده ما
دور جنیبت کش فرمان تست		سفت فلک غاشیه گردان تست
حلقه زن خانه به دوش توایم		چون در تو حلقه به گوش توایم
داغ تو داریم و سگ داغدار		می‌نپذیرند شهان در شکار
هم تو پذیری که زباغ توایم		قمری طوق و سگ داغ توایم
بی‌طمعیم از همه سازنده‌ای		جز تو نداریم نوازنده‌ای
از پی تست اینهمه امید و بیم		هم تو ببخشای و ببخش ای کریم
چاره ما ساز که بی داوریم		گر تو برانی به که روی آوریم
این چه زبان وین چه زبان را نیست		گفته و ناگفته پشیمانیست
دل ز کجا وین پر و بال از کجا		من که و تعظیم جلال از کجا
جان به چه دل راه درین بحر کرد		دل به چه گستاخی ازین چشمه خورد
در صفتت گنگ فرو مانده‌ایم		من عرف الله فرو خوانده‌ایم
چون خجلیم از سخن خام خویش		هم تو بیامرز به انعام خویش
پیش تو گر بی سر و پای آمدیم		هم به امید تو خدای آمدیم
یارشو ای مونس غمخوارگان		چاره کن ای چاره بیچاره‌گان
قافله شد واپسی ما ببین		ای کس ما بیکسی ما ببین
بر که پناهیم توئی بی‌نظیر		در که گریزیم توئی دستگیر
جز در تو قبله نخواهیم ساخت		گر ننوازی تو که خواهد نواخت
دست چنین پیش که دارد که ما		زاری ازین بیش که دارد که ما
درگذر از جرم که خواننده‌ایم		چاره ما کن که پناهنده‌ایم
ای شرف نام نظامی به تو		خواجگی اوست غلامی به تو
نزل تحیت به زبانش رسان		معرفت خویش به جانش رسان