داشت

آبيارى چغندرقند

در زراعت چغندرقند به‌صورت کشت آبي، منطقه بايد ۲۰۰۰ ميلى‌متر بارندگى داشته باشد. زراعت ديم آن معمول نمى‌باشد مگر اينکه بارندگى منطقه ۸۰۰-۷۰۰ ميلى‌متر باشد.

در مراحل اوليه رشد نياز آبى گياه کمتر است ولى با رشد گياه و نفوذ ريشه در خاک بر نياز آبى گياه افزوده مى‌شود.

ضمناً لازم به‌ تذکر است که ۲۰ روز تا يک ماه قبل از برداشت آبيارى بايد قطع شود. زيرا اين کار باعث تغليظ شيره گياهى مى‌شود.

روش‌هاى آبيارى چغندرقند

آبيارى کرتى: براى کشت‌هاى دست‌پاش که زمين را به‌صورت کرت در مى‌آورند، آبيارى کرتى انجام مى‌شود. درازا و پهناى کرت با توجه به جنس و شيب زمين و مقدار آب در دسترس، تفاوت مى‌کند.

آبيارى نشتى: در اين روش آب در شيارها يا جويچه‌هائى که به‌هنگام کاشت ايجاد شده‌اند، حرکت کرده و رطوبت با حرکت جانبى به‌پشته‌ها نفوذ مى‌کند. عمق شيارها بين ۱۵ تا ۲۵ سانتى‌متر است و طول آنها با توجه به جنس خاک و شيب زمين انتخاب مى‌شود.

آبيارى بارانى: در اين روش آبيارى که در سال‌هاى اخير در برخى مزارع رايج شده است، آب به‌وسيله آبپاش‌هائى که روى لوله‌هاى تحت فشار قرار دارند، به‌صورت باران در اختيار گياه گذاشته مى‌شود. تلفات آب در اين روش کمتر از روش‌هاى پيشين است ولى هزينه سرمايه‌گذارى اوليه بيشتر است.

تنک‌کردن

در بذرهاى چند جوانه، به تعداد جوانه‌ها، بوته چغندر سبز مى‌شود (در شرايط مزرعه هيچگاه امکان صددرصد سبز شدن بذرها و جوانه‌ها وجود ندارد). بوته‌ها به‌دليل فاصله کم از يکديگر، در زمان سبز شدن، در استفاده از مواد غذائى و نور با يگديگر رقابت شديدى دارند. به اين دليل، تنک‌کردن مزارع چغندرقند که از بذرهاى چند جوانه روئيده‌اند، لازم و اجبارى است.

سله‌شکنى

در اثر آبيارى و عبور وسايل کشاورزى در کشت‌هاى رديفى و گذر کارگران در زراعت‌هاى سنتي، خاک مزرعه فشرده مى‌شود و حجم خلل و فرج آن کم مى‌شود. در اين حالت خاک در برابر نفوذ هوا و توسعه ريشه‌ها از خود مقاومت نشان مى‌دهد و جذب مواد غذائى محدود مى‌شود. در نتيجه ريشه‌هاى چغندر نمى‌توانند به‌آسانى گسترش يابند و آب و مواد غذائى مورد نياز خود را تأمين کنند، اين حالت را سله‌بستن مى‌گويند (سله‌شکنى يعنى به‌ هم‌زدن رويه فشرده شده و خاک و ايجاد شرايط مناسب براى تهويه و گسترش ريشه‌ها.

وجين

در زراعت‌هاى غير ماشينى وجين به‌وسيله نيروى انسانى انجام مى‌شود. در زراعت ماشينى در مرحله اوليه رشد گياه، علف‌هاى هرز بين خطوط کاشت تا نزديکى بوته‌هاى چغندر را با ماشين وجين مى‌کنند. علف‌هاى کنار و بين بوته‌ها روى رديف‌هاى کاشت در مرحله دوم تنک، توسط نيروى انسانى از بين برده مى‌شوند.

انواع وجين‌ کُن‌ها

وجين کن‌هاى گوناگون ساخته شده که ساده‌ترين آن‌ها وجين‌کن دستى که به‌وسيله انسان راه برده مى‌شود. با اين دستگاه يک کارگر در ۸ ساعت حدود ۴۰۰۰ متر مريع مزرعه چعندر را وجين مى‌کند.

وجين‌کن‌هاى پشت تراکتوري، مجموعه‌اى از ديسک‌هاى بشقابي، تيغه‌اى افقى و ابروئى و بيلچه‌هائى هستند که به‌وسيله تراکتور کشيده مى‌شوند و در ۸ ساعت بين خطوط کاشت حدود ۳ هکتار چغندر را وجين مى‌کنند.