آموزش و پرورش دورهٔ ابتدائی

در قانون اساسى معارف مصوب ۱۲۹۰ در اصل مربوط به ساختار آموزش و پرورش ايران، مکاتب دهکده و مکاتب بلدى (شهري) قبل از دورهٔ متوسطه و عالى به عنوان اولين دوره تحصيلات رسمي، يعنى ابتدايى مطرح شده است.

در ساختار آموزش و پرورش ايران در سال ۱۳۴۴، دورهٔ ابتدايى به عنوان اولين مرحله آموزش و پرورش عمومى اعلام شده است.

در قانون تعليمات اجبارى مصوب ۱۳۲۲ و مصوبات شوراى عالى آموزش و پرورش مرتبط با دورهٔ ابتدايي، اين دوره با اسامى گوناگون تعليمات ابتدايي، تعليمات اجباري، آموزش همگاني و آموزش عمومي مطرح شده است.

از اين مفاهيم استنباط مى‌شود که هر آنچه در اين دوره آموخته مى‌شود، جنبهٔ عام دارد و همهٔ دانش‌آموزان به اين سطح از آموزش و پرورش نياز دارند.

آموزش و پرورش ابتدايى در ايران در مراکزى به نام دبستان انجام مى‌گيرد و دبستان عبارت است از يک واحد تربيتى که به وسيله يا با اجازه وزارت آموزش و پرورش براى تربيت کودکانى که در سنين شش تا ده سال هستند تأسيس مى‌شود. (براساس آيين‌نامه اجرايى مدارس دانش‌آموزانى که در اول مهر شش سال تمام داشته باشند مى‌توانند در کلاس اول ابتدايى ثبت‌نام کنند. در سرشمارى سراسرى و در برنامه‌ريزى‌هاى توسعه آموزش و پرورش، کودکان سنين شش تا ده ساله را کودکان دبستانى مى‌دانند.)