نگرانی و آگاهی والدین(۲)

پژوهش بعدى اين نتيجه را گزارش کرد که والدين به‌احتمال ضعيف، کميّت يا ويژگى تماشا کردن را منترل مى‌کردند، اگرچه محدوديت‌هاى خاصى در برخى از خانواده‌ها وجود دارد. اين محدوديت‌ها با رسيدن کودکان به سن نوجوانى به‌شدت کاهش مى‌يافت. تقريباً ۳۹ درصد ۱۱ تا ۱۲ ساله‌ها و ۱۸ درصد ۱۵ تا ۱۶ ساله‌ها وجود قواعدى را در ارتباط با زمانى که صرف تماشاى تلويزيون مى‌شد، گزارش کردند. مادرها بيشتر احتمال داشت وجود قواعد را گزارش کنند، در اين بين ۶۹ درصد مادرهاى کودکان ۱۱ تا ۱۲ سال، و ۳۱ درصد مادران کودکان بزرگسال‌تر، وجود قاعده و نظم خاص در تماشاى برنامه‌ها را گزارش کردند. اگر چه، در هر دو مورد، وجود قاعده مربوط به‌تماشاى تلويزيون خيلى کمتر از قواعد موجود دربارهٔ ديگر چيزها غالب بود.

دربارهٔ راهنمايى والدين در ارتباط با برنامه‌هاى خاص، چه‌ مى‌توان گفت؟ مطالعه‌اى گزارش کرد که ۶ تا ۱۲ ساله‌ها، احتمال داشت که بگويند والدين آنها را کنترل مى‌کنند، اما آنها را در اين راستا که چه‌چيز تماشا کنند و چه چيز تماشا نکنند، راهنمايى نمى‌کنند. در مطالعه‌اى ديگر، اين نتيجه به‌دست آمد که هم مادرها و هم فرزندان آنها (۹ تا ۱۴ ساله)، راهنمايى کمى را از جانب والدين گزارش کردند، با اين نتيجه که هر دو گروه، در ارتباط با راهنمايى دربارهٔ برنامه‌هاى خاص پاسخ نه دادند.

در مطالعه‌اى که دراستراليا صورت گرفت، نظارت والدين بر تماشاى تلويزيون با طرح اين خواسته در بين والدين سنجيده شد که فهرست برنامه‌هايى را که متصورند خوراک نامناسبى براى تماشاى بچه‌هاى آنها هستند، ذکر کنند. تصور شد که والدينى که قادر نبودند برنامهٔ خاص يا نوع برنامه‌اى را مشخص کنند، در ارتباط با تماشا کودک خود، بى‌تفاوت هستند. در اين مطالعه اين نتيجه به‌دست آمد که علم والدين نسبت به مضرات بالقوهٔ تلوزيون تجارتي، الزاماً منجر به کم شدن تماشاى اين نوع برنامه‌ها در بين کودکان نمى‌شود.

همچنين از والدين تقاضا شد که ميزان تماشاى تلويزيون در کودکان پيش‌دبستانى را که در هفتهٔ گذشته به‌وسيله والدين يا خواهر و برادران آنها و يا خودشان انتخاب شده بود، مشخص کنند. يافته‌اى که در اينجا به‌دست آمد اين بود که کودکانى که خود برنامه‌هاى تلويزيون خود را انتخاب کرده بودند، ميزان تماشاى بيشترى داشتند. نگرش والدين نسبت به تلويزيون نيز اهميت داشت. کودکانى که زياد تلويزيون تماشا مى‌کردند يا به‌ميزان بيشترى از برنامه‌هاى ايستگاه‌هاى تجارى استفاده مى‌کردند، والدينى داشتند که کمتر احتمال داشت در ارتباط با تأثيرات جنبه‌هاى منفى تماشاى تلويزيون، چيزى بر زبان آورده باشند. همچنين ممکن بود چنين کودکاني، والدينى داشته باشند که نياز کمترى به‌کنترل کودکان خود براى استفاده از اين رسانه درک مى‌کردند.

پژوهشگران آمريکايى از والدين دربارهٔ تشويق و نيز تحديد استفاده از تلويزون، سؤال کردند. معلوم شد که بسيارى از والدين کودکان خود را به‌تمشاى برنامه‌هاى خاصى تشويق مى‌کنند که متصورند آموزشى يا سرگرمى مناسب براى آنها است. چنين تشويق‌هايى به‌ظاهر انتخابگرى را از جانب والدين منعکس مى‌کند، که برعکس قاعده و مقررات تماشا نيست.

نتايج بيشتر، آشکار ساخته است که محتواى برنامه، و نه زمان پخش، معمول‌ترين دليلى است که براى عکس‌العمل‌ها و تشويق‌هاى والدين ذکر مى‌شود. والدين آمريکايى بيشتر امکان داشت به‌اين دليل که ارزش مثبت را در محتواى برنامه‌اى مى‌ديدند کودکان خود را تشويق به‌تماشاى آن کنند، نه به اين دليل که در زمان خاصى از روز پخش مى‌شد. همين‌طور، اين والدين بيشتر احتمال داشت تماشاى تلويزيون را براساس محتواى آن برنامه ممنوع کنند، نه اينکه محدوديت زمانى براى تماشاى بچه‌هاى خود قايل شوند. آنها به برنامه‌هاى آموزشى و برنامه‌هاى مخصوص کودکان، بها مي‌دادند. محتواى خسن، سکسى و ترسناک، اغلب دليلى براى محدوديت بودند. اگرچه، در حالت تعادل، اغلب والدين، بيشتر برنامه‌هاى تلويزيون را بى‌ضرر تصور مى‌کردند.