گنجشک آشی‌ماشی

يه گنجشک تو صحرا بود داشت دونه جمع مى‌کرد، يه خار رفت تو پاش.

آگنجشکه فورى پر زد و رفت و رفت تا رسيد به يه دکان نونوائي، خار را داد به نونوا و به‌اش گفت:

'ميرم مسجد نماز کنم

پيش خدا نياز کنم

عقدهٔ دل رو واز کنم'

و رفت به مسجد. وقتى که برگشت نونوا گفت:

'خارت افتاد تو تنور سوخت!'

گنجيشکه دور و وَر تنور پريد و گفت:

'اين وَر تنور مى‌جکم

اون ور تنور مى‌جکم

تنور نونت ور مى‌جکم!'

و تنور نونوا را ورداشت و پريد. رفت و رفت تا رسيد به يه پيرزن که داشت گاوشو مى‌دوشيد. تنوره رو به پيرزن سپرد و گفت:

'ميرم مسجد نماز کنم

پيش خدا نياز کنم

عقدهٔ دل رو واز کنم

تنور و به هيچ‌کس ندى‌ها!'

پيره‌زن تنور و قايم کرد و وقتى گنجيشکه برگشت به‌اش گفت:

'پام خورد به تنور تنور شيکست.'

گنجيشکه دور و وَر پيرزن پريد و گفت:

'اين وَر گابت مى‌جکم

اون ور گابت مى‌جکم

گاب تو رو ور مى‌جکم!'

و گاو پيره‌زن را ورداشت و پريد و رفت و رفت و رفت تا رسيد به خونه‌اى که توش عروسى بود. داد زد:

'ميرم مسجد نماز کنم

پيش خدا نياز کنم

گابمو به هيچ‌کس ندينا!'

اينو گفت و رفت برگشت گاوه رو کشته بودن و خورده بودن! گنجيشکه هم که اينو فهميد، دور و وَر عروس پريد و گفت:

'اين وَر عروست مى‌جکم

اون ور عروست مى‌جکم

عروستونو ور مى‌جکم!'

اينو گفت و عروسو ورداشت و پريد. رفت و رفت و رفت تا رسيد به خونهٔ حاکم و به حاکم گفت:

'ميرم مسجد نماز کنم

پيش خدا نياز کنم

عقدهٔ دل رو واز کنم

خارم سوخت

تنورم شيکست

گابمو خوردن

عروسو به هيچ‌کس ندى‌ها!'

حاکم که از عروس خوشش اومد و فرستادش به اندرون ... وقتى گنجشکه برگشت و از قضيه خبردار شد، رفت نشست لب بون. حاکم به‌اش گفت:

'گنجيشک اشى‌مشى

لب بوم ما مشى

بارون مياد تر ميشى

برف مياد گُندله ميشى

مى‌افتى تو حوض نقاشى' !

گنجيشکه که اينو شنيد خسته و عاصى به ناقاره خونه رفت و شروع کرد به ناقاره زدن و خوندن که:

'ديمبول و ديمبول ناقاره

حاکم عرضه نداره!

ديمبول و ديمبول ناقاره

حاکم عرضه نداره!'

خوند و خوند و خوند تا خسته شد و پر زد و تو آسمون آبى مث ستاره‌اى گم شد!...

- گنجشک آشى ماشى (متل کازرونى)

- قصه‌هاى عاميانه ـ ص ۴۷

- گردآورنده: مرسده، زير نظر نويسندگان انتشارات پديده

- انتشارات پديده، جاپ اوّل ۱۳۴۷

- به نقل از: فرهنگ افسانه‌هاى مردم ايران ـ جلد دوازدهم ـ على‌اشرف درويشيان ـ رضا خندان (مهابادي)، نشر کتاب و فرهنگ، چاپ اول ۱۳۸۲