جان بخشمت آن ساعت کز لب شکرم بخشی

جان بخشمت آن ساعت کز لب شکرم بخشی		دانم که تو ز آن لب‌ها جانی دگرم بخشی
تب‌هاست مرا در دل و نیشکرت اندر لب		آری ببرد تب‌ها گر نیشکرم بخشی
با تو به چنین دردی دل خوش نکنم حقا		الا که به عذر آن دردی دگرم بخشی
دوشم لقبی داد، کمتر سگ کوی خود		من کیستم از عالم تا این خطرم بخشی
تو ترک سیه چشمی، هندوی سپیدت من		خواهی کلهم سازی، خواهی کمرم بخشی
پروانه‌ی جان‌بازم پر سوخته‌ی شمعت		می‌افتم و می‌خیزم تا باز پرم بخشی
از غمزه و لب هردم، دریا صفتی با من		گه کشتن من سازی، گاهی گهرم بخشی
گفتی که به خاقانی وقتی گهری بخشم		بخشود نیم بالله وقت است اگرم بخشی