فلک با بخت من دایم به کینست

فلک با بخت من دایم به کینست		که با من بخت و دوران هم به کینست
گهم خواند جهان گاهی براند		جهان گاهی چنان گاهی چنینست
که می‌داند که خشت هر سرایی		کدامین سروقد نازنینست
ز خاک شاهدی روییده باشد		به هر بستان که برگ یاسمینست
وفایی گر نمی‌یابی ز یاری		مده دل گر نگارستان چینست
وفاداری مجوی از دهر خونخوار		وفایی از کسی جو که امینست
ندارد سعدیا دنیا وقاری		به نزد آن کسی کو راه بینست