خوش بود فرش تن نور دیده

خوش بود فرش تن نور دیده		خوش بود مرغ جان بپریده
جان نادیده خسیس شده		جان دیده رسیده در دیده
جان زرین و جان سنگین را		چون کلوخ از برنج بگزیده
سر کاغذ گشاده دست اجل		نقد در کاغذ است پیچیده
خمره پرعسل سرش بسته		پشت و پهلوش را تو لیسیده
خمره را بر زمین زن و بشکن		دیده نبود چنانک بشنیده
شمس تبریز بشکند خم را		که ز نامش فلک بلرزیده