به سلم و به تور آمد این آگهی

به سلم و به تور آمد این آگهی		که شد روشن آن تخت شاهنشهی
دل هر دو بیدادگر پر نهیب		که اختر همی رفت سوی نشیب
نشستند هر دو به اندیشگان		شده تیره روز جفاپیشگان
یکایک بران رایشان شد درست		کزان روی شان چاره بایست جست
که سوی فریدون فرستند کس		به پوزش کجا چاره این بود بس
بجستند از آن انجمن هردوان		یکی پاک دل مرد چیره‌زبان
بدان مرد باهوش و با رای و شرم		بگفتند با لابه بسیار گرم
در گنج خاور گشادند باز		بدیدند هول نشیب از فراز
ز گنج گهر تاج زر خواستند		همی پشت پیلان بیاراستند
به گردونه‌ها بر چه مشک و عبیر		چه دیبا و دینار و خز و حریر
ابا پیل گردونکش و رنگ و بوی		ز خاور به ایران نهادند روی
هر آنکس که بد بر در شهریار		یکایک فرستادشان یادگار
چو پردخته‌شان شد دل از خواسته		فرستاده آمد برآراسته
بدادند نزد فریدون پیام		نخست از جهاندار بردند نام
که جاوید باد آفریدون گرد		همه فرهی ایزد او را سپرد
سرش سبز باد و تنش ارجمند		منش برگذشته ز چرخ بلند
بدان کان دو بدخواه بیدادگر		پر از آب دیده ز شرم پدر
پشیمان شده داغ دل بر گناه		همی سوی پوزش نمایند راه
چه گفتند دانندگان خرد		که هر کس که بد کرد کیفر برد
بماند به تیمار و دل پر ز درد		چو ما مانده‌ایم ای شه رادمرد
نوشته چنین بودمان از بوش		به رسم بوش اندر آمد روش
هژبر جهانسوز و نر اژدها		ز دام قضا هم نیابد رها
و دیگر که فرمان ناپاک دیو		ببرد دل از ترس کیهان خدیو
به ما بر چنین خیره شد رای بد		که مغز دو فرزند شد جای بد
همی چشم داریم از آن تاجور		که بخشایش آرد به ما بر مگر
اگر چه بزرگست ما را گناه		به بی‌دانشی برنهد پیشگاه
و دیگر بهانه سپهر بلند		که گاهی پناهست و گاهی گزند
سوم دیو کاندر میان چون نوند		میان بسته دارد ز بهر گزند
اگر پادشا را سر از کین ما		شود پاک و روشن شود دین ما
منوچهر را با سپاه گران		فرستد به نزدیک خواهشگران
بدان تا چو بنده به پیشش به پای		بباشیم جاوید و اینست رای
مگر کان درختی کزین کین برست		به آب دو دیده توانیم شست
بپوییم تا آب و رنجش دهیم		چو تازه شود تاج و گنجش دهیم
فرستاده آمد دلی پر سخن		سخن را نه سر بود پیدا نه بن
اباپیل و با گنج و با خواسته		به درگاه شاه آمد آراسته
به شاه آفریدون رسید آگهی		بفرمود تا تخت شاهنشهی
به دیبای چینی بیاراستند		کلاه کیانی بپیراستند
نشست از بر تخت پیروزه شاه		چو سرو سهی بر سرش گرد ماه
ابا تاج و با طوق و باگوشوار		چنان چون بود در خور شهریار
خجسته منوچهر بر دست شاه		نشسته نهاده به سر بر کلاه
به زرین عمود و به زرین کمر		زمین کرده خورشیدگون سر به سر
دو رویه بزرگان کشیده رده		سراپای یکسر به زر آژده
به یک دست بربسته شیر و پلنگ		به دست دگر ژنده پیلان جنگ
برون شد ز درگاه شاپور گرد		فرستاده‌ی سلم را پیش برد
فرستاده چون دید درگاه شاه		پیاده دوان اندر آمد ز راه
چو نزدیک شاه آفریدون رسید		سر و تخت و تاج بلندش بدید
ز بالا فرو برد سر پیش اوی		همی بر زمین بر بمالید روی
گرانمایه شاه جهان کدخدای		به کرسی زرین ورا کرد جای
فرستاده بر شاه کرد آفرین		که ای نازش تاج و تخت و نگین
زمین گلشن از پایه‌ی تخت تست		زمان روشن از مایه‌ی بخت تست
همه بنده‌ی خاک پای توایم		همه پاک زنده به رای توایم
پیام دو خونی به گفتن گرفت		همه راستیها نهفتن گرفت
گشاده زبان مرد بسیار هوش		بدو داده شاه جهاندار گوش
ز کردار بد پوزش آراستن		منوچهر را نزد خود خواستن
میان بستن او را بسان رهی		سپردن بدو تاج و تخت مهی
خریدن ازو باز خون پدر		بدینار و دیبا و تاج و کمر
فرستاده گفت و سپهبد شنید		مر آن بند را پاسخ آمد کلید
چو بشنید شاه جهان کدخدای		پیام دو فرزند ناپاک رای
یکایک بمرد گرانمایه گفت		که خورشید را چون توانی نهفت
نهان دل آن دو مرد پلید		ز خورشید روشن‌تر آمد پدید
شنیدم همه هر چه گفتی سخن		نگه کن که پاسخ چه یابی ز بن
بگو آن دو بی‌شرم ناپاک را		دو بیداد و بد مهر و ناباک را
که گفتار خیره نیرزد به چیز		ازین در سخن خود نرانیم نیز
اگر بر منوچهرتان مهر خاست		تن ایرج نامورتان کجاست
که کام دد و دام بودش نهفت		سرش را یکی تنگ تابوت جفت
کنون چون ز ایرج بپرداختید		به کین منوچهر بر ساختید
نبینید رویش مگر با سپاه		ز پولاد بر سر نهاده کلاه
ابا گرز و با کاویانی درفش		زمین کرده از سم اسپان بنفش
سپهدار چون قارون رزم زن		چو شاپور و نستوه شمشیر زن
به یک دست شیدوش جنگی به پای		چو شیروی شیراوژن رهنمای
چو سام نریمان و سرو یمن		به پیش سپاه اندرون رای زن
درختی که از کین ایرج برست		به خون برگ و بارش بخواهیم شست
از آن تاکنون کین اوکس نخواست		که پشت زمانه ندیدیم راست
نه خوب آمدی با دو فرزند خویش		کجا جنگ را کردمی دست پیش
کنون زان درختی که دشمن بکند		برومند شاخی برآمد بلند