باده ده، ای ساقی هر متقی

باده ده، ای ساقی هر متقی		باده‌ی شاهنشهی راوقی
جام سخن بخش که از تف او		گردد دیوار سیه منطقی
بردر و بشکن غم و اندیشه را		حاکم و سلطان و شه مطلقی
چون بگریزی نرسد در تو کس		ور بگریزیم تو خود سابقی
جنت حسنت چو تجلی کند		باغ شود دوزخ بر هر شقی
ظلمت و نور از تو تحیر درند		تا تو حقی یا که تو نور حقی
گشت شب و روز ز تو غرق نور		نیست مهت مغربی و مشرقی
لابه کنی، باده دهی رایگان		ساقی دریا صفت مشفقی
مست قبول آمد قلب و سلیم		زیرکی اینجاست همه احمقی
زیرکی ار شرط خوشیها بدی		باده نجستی خرد و موسقی
فرد چرایی تو اگر یار کی؟		از چه تو عذرایی اگر وامقی؟
غنچه صفت خویش ز گل درکشی		رو بکش آن خار، بدان لایقی
خار کشانند، اگر چه شهند		جز تو که بر گلشن جان عاشقی
خامش باش و بنگر فتح باب		چند پی هر سخن مغلقی