گفتار اسکندر

چو ختم سخن قرعه بر شاه زد		سخن سکه‌ی قدر بر ماه زد
سکندر که خورشید آفاق بود		به روشن دلی در جهان طاق بود
از آن روشنی بود کان روشنان		برو انجمن ساختند آنچنان
چو زیرک بود شاه آموزگار		همه زیرکان آرد آن روزگار
چو شه گفت آن زیرکان گوش کرد		جداگانه هر جام را نوش کرد
بر آن فیلسوفان مشکل گشای		بسی آفرین تازه کرد از خدای
پس آنگاه گفت ای هنر پروران		بسی کردم اندیشه در اختران
برآنم که اینصورت از خود نرست		نگارنده‌ای بودشان از نخست
نگارنده دانم که هست از درون		نگاریدنش را ندانم که چون
ز چونکرد او گر بدانستمی		همان کو کند من توانستمی
هر آن صورتی کاید اندر ضمیر		توان کردنش در عمل ناگزیر
چو ما لوح خلقت ندانیم خواند		تجس در او چون توانیم راند
شما کاسمان را ورق خوانده‌اید		سخن بین که چون مختلف رانده‌اید
از این بیش گفتن نباشد پسند		که نقش جهان نیست بی نقش بند