به کوی میکده یا رب سحر چه مشغله بود

به کوی میکده یا رب سحر چه مشغله بود		که جوش شاهد و ساقی و شمع و مشعله بود
حدیث عشق که از حرف و صوت مستغنیست		به ناله دف و نی در خروش و ولوله بود
مباحثی که در آن مجلس جنون می‌رفت		ورای مدرسه و قال و قیل مسله بود
دل از کرشمه ساقی به شکر بود ولی		ز نامساعدی بختش اندکی گله بود
قیاس کردم و آن چشم جادوانه مست		هزار ساحر چون سامریش در گله بود
بگفتمش به لبم بوسه‌ای حوالت کن		به خنده گفت کی ات با من این معامله بود
ز اخترم نظری سعد در ره است که دوش		میان ماه و رخ یار من مقابله بود
دهان یار که درمان درد حافظ داشت		فغان که وقت مروت چه تنگ حوصله بود