فراگرد ارتباط در مدل ارتباطی دیوید برلو

ديويد برلو در سال ۱۹۶۰ مدلى را طراحى کرد و در کتاب خود، ضمن چاپ تصوير اين مدل به تفصيل دربارهٔ فراگرد ارتباطات انسانى توضيح داد.

مدل برلو حاوى چهار عنصر منبع، پيام، کانال و گيرنده است. منبع و گيرنده هرکدام داراى مهارت‌هاى ارتباطي، نگرش، دانش، سيستم‌هاى اجتماعى و فرهنگ هستند و پيام نيز به رمز، محتواء و نحوهٔ ارائه و عناصر و ساخت تقسيم شده است. کانال شامل ديدن، شنيدن، لمس کردن، بوئيدن و چشيدن است.

برلو مى‌نويسد: 'مى‌توان گفت که همهٔ انواع ارتباطات انسانى داراى منبع هستند. منبع مى‌تواند شخص يا گروهى باشد که با هدف و دلايل خاص اقدام به برقرارى ارتباط مى‌کند. يک منبع معين با ايده‌ها، نيازها، مقاصد، اطلاعات و هدفى براى ارتباط، جزء اول يک فراگرد ارتباط است. جزء دوم، هدف است. هدف منبع بايد به شکل يک پيام توضيح داده شود. در ارتباط انساني، يک پيام رفتارى است فيزيکى و در دسترس. در ارتباط انسانى ايده‌ها، اهداف، و مقاصد به‌صورت يک مجموعهٔ منظم از نمادها ترجمه مى‌شود.' (Berlo,1960,p30)

برلو در ادامه مى‌نويسد: 'اينکه چگونه اهداف منبع به‌صورت يک مجموعهٔ منظم از نمادها درمى‌آيد نياز به جزء سوم ارتباط دارد. اين جزء سوم رمزگذار است/ در مدل رمزگذار وجود ندارد/ رمزگذار مسئول گرفتن عقايد و تبديل آن به‌صورت رمز است. در واقع هدف منبع به‌صورت يک پيام عرضه مى‌شود. در ارتباط فرد با فرد وظيفهٔ کدگذارى براساس مهارت‌هاى حرکتى (motor skill) منبع انجام مى‌شود. ساز و کار صوتى منبع که منتج به ساخت کلمات شفاهي، نت‌هاى موسيقى و غيره مى‌شود، سيستم ماهيچه‌هاى دست که کلمه را مى‌نويسد، تصويرى را مى‌کشد و غيره و سيستم‌هاى ديگر ماهيچهٔ بدن که حرکات چهره، بازوها، حالت بدن و غيره را انجام مى‌دهد؛ همه در واقع مهارت‌هاى ارتباطى منبع محسوب مى‌شوند.