انتروکولیت نکروزان

انتروکوليت نکروزان با نکروز، زخم و پوسته‌ريزى مخاط روده مشخص شده و به‌طور شايع به‌سمت نکروز تمام ضخامت و سوراخ‌شدن روده پيش مى‌رود. پنوماتوزيس (ورود هوا) از لايهٔ زيرمخاطى به‌ لايهٔ عضلانى و سپس به لايهٔ زير سروزى وارد مى‌شود. معمولاً ايلئوم انتهائى و کولون راست اولين مناطق درگير هستند و پس از آنها به‌ترتيب شيوع، کولون عرضى و نزولي، آپانديس، ژژونوم، معده، دئودنوم و مرى درگير مى‌شوند. در واقع تمام روده مى‌تواند نکروتيک بشود. ۸۰% موارد شامل نوزادان نارس با وزن کمتر از ۲۵۰۰ گرم بوده و ۵۰% وزنى کمتر از ۱۵۰۰ گرم دارند. اگرچه اين بيمارى در نوزادان رسيده و فول‌ترم نيز ممکن است به‌وجود آيد. انتروکوليت نکروزان در نوزادان رسيده معمولاً طى هفتهٔ اول بعد از تولد به‌وجود مى‌آيد. در حالى‌که نوزادان نارس ديرتر اين شکل را بروز مى‌دهند.

بازبودن مجراى شريانى (PDA) به‌طور همراه شايع است. در کودکان بزرگتر معمولاً قبل از بروز انتروکوليت نکروزان، گاستروانتريت و سوءِ تغذيه ايجاد مى‌شود. تجمع موارد بيمارى در شيرخوارگاه‌ها مطرح‌کنندهٔ يک عامل عفونى براى اين بيمارى است. معمولاً کودک تغذيه‌شده است و به‌نظر مى‌رسد وجود مواد غذائى در لومن روده موجب افزايش تکثير باکترى‌ها مى‌شود.

يافته‌هاى بالينى شامل مواردز ير مى‌باشد: افزايش مواد باقى‌ماندهٔ غذائى در معده، استفراغ صفراوي، اتساع شکم، مدفوع خوني، حملات آپنه و براديکاردي، لتارژى و خونرسانى ضعيف پوستي. هنگامى که روده سوراخ بشود در معاينه شکمى گاردينگ يافت مى‌گردد و البته اين يافته در نوزاد نارس، ضعيف ممکن است واضح نباشد. گرافى‌هاى شکم در وضعيت‌هاى خوابيده به پشت و Cross-table Lateral ابتداء اتساع رودهٔ کوچک را نشان مى‌دهند، سپس پنوماتوز کيستى‌شکل روده و در نهايت گاز درون وريد پورت نمايان مى‌شود. سوراخ‌شدگى به‌همراه هواى آزاد داخل پرتيوئن در ۲۰% موارد ديده مى‌شود. نوزادانى که آسيت دارند ولى هواى آزاد داخل پرتيوئن وجود ندارد بايد پاراسنتز شده و به‌منظور مشخص‌شدن وجود پرفوراسيون، بايد مايع پاراسنتز شده از نظر باکترى آزمايش شود. اريتم ديوارهٔ شکم و يک تودهٔ ثابت داخل شکمى علائم نکروز روده مى‌باشند. شمارش گلبول سفيد ممکن است کم يا زياد باشد اما معمولاً ترومبوسيتوپنى وجود دارد.

درمان شامل قطع تغذيه خوراکي، ساکشن نازوگاستريک، آنتى‌بيوتيک‌هاى سيستميک و تصحيح هيپوکسي، هيپوولمي، اسيدوز و اختلالات الکتروليتى مى‌باشد. TPN بايد براى بيمار آغاز شود. در موارد انفارکت روده، بريدن رودهٔ نکروتيک به‌همراه ايلئوستومي، کولوستومى يا آناستوموز اوليه ضرورى است. مى‌توان براى درمان نوزادان بسيار کوچک و بدحال، با بى‌حسى موضعى درناژ حفرهٔ پريتوئن را انجام داد.

در يک‌سوم موارد، اين بيمارى با همين اقدامات درمانى کنترل مى‌شود و در مجموع ميزان ادامهٔ حيات بيشتر از ۵۰% است. ممکن است پس از بهبودي، تنگى روده به‌عنوان يک عارضهٔ ديررس بروز نمايد.