ترویج و آموزش کشاورزی در نظام آموزش عالی

در ابتدا بين نهادهاى مسؤول کشاورزى و بخش آموزش عالى پيوند گونه‌اى وجود داشت و اين زمانى بود که دانشکدهٔ کشاورزى کرج و دبيرستان کشاورزى مشترکاً زير نظر وزارت کشاورزى قرار داشتند و وزارت کشاورزى با پائى در آموزش عالى و پاى ديگر در روستا عملاً نوعى آموزش مفيد هم به روستائيان و هم به دانشجويان کشاورزى مى‌داد. اين امر پس از انتزاع دانشکدهٔ کشاورزى از وزارت کشاورزى کند شد و تغييرات وسيعى در اين خصوص پديد آمد که مشروحاً توضيح داده شد.

از سال ۱۳۲۵، زمان قطع ارتباط ترويج و آموزش عالي، فعاليت چندانى در زمينهٔ آشناسازى دانشجويان با وضعيت و موقعيت روستاها و روستائيان کشور صورت نمى‌گرفت؛ کارشناسان و دست‌اندرکاران وزرات کشاورزى نيز به‌تدريج از روند آموزش عالى کشاورزى دور شدند و با تخصص‌هاى قبلى خود به‌کار ادامه دادند. اما، از سال تحصيلى ۴۰-۱۳۳۹ به بعد درس عمومى ترويج که به‌وسيلهٔ کارشناسان سازمان ترويج و برخى استادان دانشکده تدوين شده بود در برنامه‌هاى آموزشى دانشکدهٔ کشاورزى دانشگاه تهران گنجانده شد. در همين ايام دانشکدهٔ کشاورزى اهواز به‌منظور ترويج روش‌هاى نوين کشت و زرع در روستاها و تعليم در مدارس حرفه‌اى - به‌عنوان يکى از اهداف اصلى فعاليت‌هاى خود - به‌ترتيب مربيان کشاورزى توجه کرد، هدف آن بود که دانشجويان با فراگرفتن درس‌هائى در زمينه‌هاى مختلف در مسير ارتباط آموزشى با روستائيان و ساير افراد علاقه‌مند به کشاورزى قرار گيرند.

به‌همين منظور دروسى مانند آشنائى با کشاورزى (۴۰-۱۳۳۹)، روان‌شناسى تربيتى و آموزش کشاورزى (۴۳-۱۳۴۲) و ترويج کشاورزى (۴۴-۱۳۴۳) به‌وسيلهٔ استادان ايرانى و خارجى تدريس گرديد. بدين‌ترتيب با تقويت فکر يا ايدهٔ آموزش روستائيان و افراد علاقه‌مند به کشاورزي، ميان تخصص‌هاى موجود در دانشکدهٔ کشاورزى (آموزش عالي) از يک سو و از سوى ديگر روستائى (به‌عنوان فراگير) ارتباط برقرار شد؛ همچنين به‌غير از آموزش فنون و علوم صرف کشاورزى توجه به برقرارى ارتباط با مردم به منظور رفع مشکلات اجتماعى و ارشاد آنها نيز مورد تأکيد قرار گرفت.