ماهیچهٔ قلب

واحدهاى حرکتى

کليهٔ تارهاى عضلانى که توسط يک سلولِ حرکتى عصبى تحريک مى‌شوند يک واحد حرکتى هستند. مى‌توان واحدهاى حرکتى را نيز برحسب سرعت انقباض و انبساط آنها به واحدهاى حرکتى کُند انقباض (slow-twitch -ST) و واحدهاى تند انقباض (fast-twitch -FT) تقسيم کرد. بسيارى از ماهيچه‌هاى انسان از واحدهاى حرکتى تند انقباض و کند انقباض ترکيب شده‌اند. در بدو تولد در عضلاتى که داراى ترکيبى از واحدهاى حرکتى تند انقباض و کند انقباض هستند معمولاً واحدهاى حرکتى تند انقباض بيشتر است. پس از تولد و در طى دو سال اول زندگى برخى از واحدهاى حرکتى به واحدهاى حرکتى کُند انقباض تبديل مى‌شوند (مالينا و بوچارد، ۱۹۹۱). تصور مى‌شود که اين حالت تبديلى روى نسبت نهايى آنها در دورهٔ اوليهٔ رشد کودک اثر بگذارد، ليکن براى اثبات اين موضوع تحقيقات بيشترى مورد نياز است.

دستگاه عضلانى سالمندان

درصد نسبى عضلانى وزن بدن در جوانان کاهش مى‌يابد. اين امر بازتاب تحليل عضلات نيست، بلکه به‌دليل افزايش وزن چربى بدن است. علت آن شايد تغيير در برنامهٔ غذايى و سطح فعاليت جسمى باشد. در دورهٔ سالمندى به‌نظر مى‌رسد به‌تدريج از تعداد و قطر تارهاى عضلانى کاسته مى‌شود. تارهاى نوع اول (کُند انقباض) کمتر از تارهاى نوع دوم (تند انقباض) دچار تغيير و کاهش مى‌شوند. در سنين پيري، يک فرد ممکن است تا ۵۰ درصد از وزن تودهٔ عضلانى بدن خود را از دست بدهد. اگرچه اين يک روند طبيعى است اما بايد به ياد داشت که تودهٔ عضلانى تحت تأثير عوامل مختلف است؛ عواملى مانند توارث ژنتيکي، سطح و ميزان انسولين، هورمون رشد و هورمون جنسي، تغذيه و مقدار و نوع فعاليت حرکتى و ورزشي.

ماهيچهٔ قلب

عضلهٔ قلب نيز يک بافت ماهيچه‌اى است و همانند عضلهٔ اسکلتى از طريق افزايش تعداد سلول‌هاى عضلانى و بزرگ شدن آنها همراه با افزايش هستهٔ سلولى نمو مى‌کند. بطن راست در بدو تولد از بطن چپ بزرگ‌تر است، اما پس از تولد بطن چپ در مقايسه با بطن راست به‌سرعت نمو کرده، به‌زودى به اندازه‌هاى نسبى خود در بزرگسالى مى‌رسد (تصوير زير). نمو قلب همان‌ الگوى منحنى S شکل تمامى بدن را دنبال مى‌کند و در دورهٔ نوجوانى به مرحلهٔ نمو جهشى خود مى‌رسد و از آن پس نسبت حجم آن به وزن بدن تقريباً در طول دورهٔ نمو يکسان باقى مى‌ماند.

در اوايل قرن بيستم، برخى از پژوهشگران تصور مى‌کردند که برخى از رگ‌هاى خونى اطراف قلب آهسته‌تر از خود قلب رشد مى‌کنند و چنين استنباط مى‌شد که کودکان به هنگام مشارکت در فعاليت‌هاى شديد ورزشى در معرض خطر قرار مى‌گيرند. بعدها معلوم شد بيان اين اصل، تعبيرى نادرست از اندازه‌گيرى‌هايى است که در سال‌هاى آخر قرن نوزدهم انجام شده بود. در واقع نمو رگ‌هاى خونى به‌طور نسبى همانند نمو قلب است (کارپويچ، ۱۹۳۷ و ۱۹۹۱). اما با وجود اين اخيراً يکى از مؤلفان يافته‌هاى نادرست آن روزگار را ارائه کرده و پيشنهاد داده است که فعاليت‌هاى شديد براى کودکان محدود شود.

در پيري، توانايى سازگارى قلب با افزايش ميزان شدت کار کاهش مى‌يابد. اين امر ممکن است مربوط به تحليل رفتن عضلهٔ قلب، کاهش خاصيت ارتجاعى آن و تغييرات تارهاى عضلانى دريچه‌هاى قلب باشد (شفارد، ۱۹۸۱). رگ‌هاى خونى اصلى نيز خاصيت ارتجاعى خود را از دست مى‌دهند.