دستگاه عضلانی

تارها يا سلول‌هاى عضلانى قبل از تولد هم از طريق افزايش و بزرگ شدن سلول نمو مى‌کنند. در هنگام تولد، تودهٔ عضلانى ۲۳ تا ۲۵ درصد وزن بدن را تشکيل مى‌دهد. افزايش سلول‌هاى عضلانى تا مدت کوتاهى پس از تولد ادامه مى‌يابد و از آن پس نمو عضلانى بيشتر از طريق بزرگ شدن حجم سلول‌هاى عضلانى صورت مى‌گيرد (مالينا و بوچارد، ۱۹۷۸). افزايش تارهاى هسته‌اى همراه با نمو عضلانى است. افزايش قطر تارهاى عضلانى با افزايش سن و زياد شدن وزن بدن و بزرگ شدن جثه همراه است، ولى به مقدار فعاليت‌هاى فرد در طى دورهٔ نمو هم بستگى دارد. به‌طور طبيعى عضلات از نظر طولى با بزرگ شدن استخوان‌ها بلندتر مى‌شوند، اين امر توسط افزايش واحدهاى انقباضى (سارکومرها، تصوير زير) در محل اتصال تاندون و کشيده شدن سارکومرها حاصل مى‌شود. (مالينا و بوچارد، ۱۹۹۱).

تفاوت‌هاى جسمى مربوط به تودهٔ عضلانى و تعداد تارهاى آن در دورهٔ کودکى ناچيز و حداقل است، با اين تفاوت که تودهٔ عضلانى پسران به‌طور نسبى وزن آنها را زيادتر نشان مى‌دهد، ليکن در دوره‌هاى نوجوانى و جوانى تفاوت‌هاى جنسى از اين نظر کاملاً بارز و مشخص مى‌شود. تودهٔ عضلانى پسران تا حدود سن ۱۷ سالگى زياد مى‌شود و نهايتاً ۵۴ درصد از وزن مردان را تشکيل مى‌دهد. در مقابل، به‌طور متوسط تا سن ۱۳ سالگى تودهٔ عضلانى دختران افزايش مى‌يابد و نهايتاً ۴۵ درصد از وزن بدن آنها را تشکيل مى‌دهد (مالينا، ۱۹۷۸). همچنين مردان داراى تارهاى بيشترى نسبت به زنان هستند. تفاوت عمدهٔ بين زن و مرد از نظر تودهٔ عضلانى بيشتر مربوط به ماهيچه‌هاى بالاتنه است تا عضلات پا؛ براى مثال، ميزان رشد عضلات کتف و دست‌ها در مردان تقريباً دو برابر بانوان است، اما اين تفاوت در مورد عضلات ساق پا در بين آنها به‌طور نسبى کم مى‌شود. تفاوت‌هاى جنسى مربوط به تودهٔ عضلانى بين زن و مرد به اثر هورمون‌ها هم بستگى دارد که بعداً در اين بارە بحث مى‌شود.

نوع تار عضلانى

تارهاى عضلانى بزرگسالان از سه نوع اصلى هستند. نوع اول تارهاى کُند انقباض هستند که براى فعاليت‌هاى استقامتى مناسب هستند و نوع دوم تارهاى تند انقباض که شامل دو نوع A و B است و براى فعاليت‌هاى شديد و کوتاه مدت و سريع مناسب هستند (تصوير زير). در اينجا مراد از انقباض، نوعى فشردگى کوتاه مدت است که پس از آن آرامش عضلانى فرا مى‌رسد. در هنگام تولد حدود ۱۵ تا ۲۰ درصد از تارهاى عضلانى هنوز شکل نهايى خود را به‌دست نياورده‌اند (بالدوين، ۱۹۸۴؛ و سالتين، ۱۹۸۰). گفته مى‌شود که فعاليت‌هاى اوليهٔ نوزاد مى‌تواند روى نسبت نهايى اين سه نوع تارهاى عضلانى مؤثر واقع شود. اين مسأله هنوز کاملاً روشن و ثابت نشده است.

نسبت تارهاى نوع اول در يک سالگى تثبيت خواهد شد. نسبت تارهاى نوع دوم A به B در افراد بزرگسال بيشتر از کودکان است و اين امر نشان مى‌دهد که اين نسبت در دورهٔ کودکى تثبيت نمى‌شود، ليکن براى پژوهشگران مشکل است که بتوانند تارهاى نوع دوم B را به‌دقت شمارش کنند. اين نسبت‌ها در بين افراد متفاوت است. (مالينا و بوچارد، ۱۹۹۱). بنابراين تغيير اين نسبت‌ها ممکن است نشان‌دهندهٔ ساختار عضلانى گروه‌هاى مورد آزمون محققان باشد. پرسش در زمينهٔ تغيير دادن اين نسبت‌ها در نوع تارهاى عضلانى افراد مستلزم تحقيق بيشتر در زمينهٔ عوامل زيست شيميايى در رشد عضلانى است.