ز آفتاب سعادت مرا شراباتست

ز آفتاب سعادت مرا شراباتست		که ذره‌های تنم حلقه خراباتست
صلای چهره خورشید ما که فردوسست		صلای سایه زلفین او که جناتست
به آسمان و زمین لطف ایتیا فرمود		که آسمان و زمین مست آن مراعاتست
ز هست و نیست برون‌ست تختگاه ملک		هزار ساله از آن سوی نفی و اثباتست
هزار در ز صفا اندرون دل بازست		شتاب کن که ز تأخیرها بس آفاتست
حیات‌های حیات آفرین بود آن جا		از آنک شاه حقایق نه شاه شهماتست
ز نردبان درون هر نفس به معراجند		پیاله‌های پر از خون نگر که آیاتست
در آن هوا که خداوند شمس تبریزیست		نه لاف چرخه چرخ‌ست و نی سماواتست