جشن جاوید یا فروردگان در اسفندماه

اسفند نام واپسين ماه سال و نام پنجمين روز هر ماه ايرانيان باستان است، که در کتاب اوستا به سپند آرميتى و در زبان پهلوى به سپندارمت و در پارس باستان به سپندارمذ خوانده شده است.

برابر باورها و احوال مذهبى زرتشتيان (سپندار مذ) در جهان معنوى پديده مهر و محبت و بردبارى و فروتنى اهورامزدا است و در جهان خاکى و عالم انسانى و جسمانى و مادي، فرشته‌اى است که کارگزارى نگهدارى زمين را دارد. زرتشتيان بر اين باور هستند که بر سپندارمذ بايسته است که زمين را سبز و خرم و پاک و بارور نگه دارد.

پارسيان باور دارند که هر کس به کشت و کار بپردازد و خاکى را آباد کند و قناتى را روان سازد، خشنودى و خرسندى سپندارمذ را فراهم کرده است و اين فرشته مانند خود کره زمين شکيبا و بردبار است و پديده وفا و فرمانبرى و آرامش و سازش و صفا و يکرنگى و درستى است؛ و دشمن سرسخت سپندارمذ، ديو ناخوشى و خيره‌سرى است که به‌نام تيرومئيتى خوانده مى‌شود.

ايرانيان در ماه اسفند به کارهاى اجتماعى و آبادانى و به کندن قنات و خشکاندن مرداب‌ها و باتلاق‌ها و آباد کردن زمين‌هاى باير به‌وسيلهٔ سدبندى رودخانه‌ها و کشت و کار و نشاندن درخت مى‌پرداخته‌اند و اين کارها را جزءِ بايستگى‌هاى دينى خود شمرده و ايمان داشتند که اگر کسى چنين کارهاى نيکو کند، پس از مرگ خود به بهشت جاويدان خداوند يکتا رهسپار خواهد شد.