ضرب‌آهنگ

شايد بتوان ضرب‌آهنگ را به‌عنوان سرعت پيشرفت احساسى برنامه تعريف کرد. به‌طور کلي، ضرب‌آهنگ کُند بر وقار، آرامش، تفکر و تعمق و احساس عميق دلالت دارد و ضرب‌آهنگ تند بيان‌کنندهٔ خشونت، هيجان و اغتشاش است.

يک برنامهٔ متوازن و متعادل مداوماً ضرب‌آهنگ خود را تنظيم مى‌کند. يک ضرب‌آهنگ تند، خسته‌کننده بوده در حالى‌که يک ضرب‌آهنگ کُند و پيوسته کسل‌کننده است. ضرب‌آهنگ برنامه از مجموع چند عامل به‌وجود مى‌‌آيد:

۱. تصويرنامه - طول صحنه‌ها، مدت زمان گفتار، عبارت‌هاى گفتار، و چگونگى کلمات. گفت و شنودهاى کوتاه داراى ضرب‌آهنگ تندترى از تک‌گفتارهاى طولانى هستند.

۲. چگونگى ارائهٔ گفتار - صداهاى سريع با فرکانس‌هاى بالا و مقطع ضرب‌آهنگ برنامه را سرعت مى‌دهد.

۳. پرداخت توليد - سرعت حرکت دوربين، برش تصاوير، و حرکات بازيگران.

چشم مى‌تواند ضرب‌‌آهنگ سريع‌تر را بهتر از گوش دنبال کند. چشم قادر است تقريباً بلافاصله موضوعات را بررسي، طبقه‌بندى و ارزيابى کند، در حالى‌که گوش بايد صداهاى متوالى را کنار يکديگر بگذارد تا مفهوم کلى آنها را دريابد.

آنجا که ضرب‌آهنگ سريع بصرى ضرورى است معمولاً اهميت توجه به صداى همراه تصاوير کاهش مى‌يابد؛ مگر اينکه تغييرات بصرى چنان سريع باشد که بيننده تصاوير را رها کرده و فقط گوش کند، اگر قرار است که صدا مورد تأکيد قرار گيرد، ضرب‌آهنگ بصرى بايد آرام باشد.