در کعبه گر ز دوست نبودی نشانه‌ای

در کعبه گر ز دوست نبودی نشانه‌ای		حاجی چه التفات نمودی به خانه‌ای؟
مرغان آن هوا به زمین چون کنند میل؟		تا در میان دام نبینند دانه‌ای
بویی ز وصل اگر به مشامش نمی‌رسید		رغبت به هیچ موی نمی‌کرد شانه‌ای
این کوشش و کشش همه بی‌کار چون بود؟		عاقل چگونه دل بنهد بر فسانه‌ای؟
تا عشق آتشی نزند در درون دل		از راه سینه کی بدر افتد زبانه‌ای؟
محتاج پیک و نامه نباشد مرید را		کانجا کفایتست سر تازیانه‌ای
خیز، ای رفیق خفته، که صوت نشیدخوان		آتش فگند در شتران از ترانه‌ای
ثابت نباشد آن قدم اندر طریق عشق		کو می‌کند ز خار مغیلان کرانه‌ای
گر راستست، هر چه طلب می‌کنم تویی		وین راه دور نیست بغیر از بهانه‌ای
با اوحدی یکی شو و مشنو که: در وجود		هرگز در آن یگانه رسد جز یگانه‌ای
ما را اگر محال نباشد به پیشگاه		این فخر بس که: بوسه دهیم آستانه‌ای