حافظهٔ درازمدت

حافظهٔ درازمدت با اطلاعاتی سروکار دارد که از چند دقیقه تا سراسر عمر (مثلاً خاطرات دوران کودکی شخص بزرگسال)، باید در حافظه نگهداری شود. برای آزمایش حافظهٔ درازمدت، روانشناسان معمولاً میزان فراموشی را در فاصلهٔ زمانی چند دقیقه، چند ساعت و یا چند هفته بررسی کرده‌اند. اما در چند پژوهش نیز فواصل چندساله، و حتی چند ده‌ساله بررسی شده است. در آزمایش‌هائی روی فواصل زمانی چندساله، اغلب یادآوری تجربه‌های شخصی (حافظهٔ زندگینامه‌ای) (autobiographical memory) مورد توجه است تا یادآوری مطالبی که مثلاً در آزمایش‌ها ارائه شود. در بحث حاضر از هر دو نوع پژوهش سخن رفته، زیرا به‌نظر می‌آید اصول مورد استفاده در هر دو عمدتاً یکسان است.

در بحث از حافظهٔ درازمدت نیز تمایز بین سه‌مرحلهٔ حافظه - رمزدگردانی، اندوزش، و بازیابی - را درنظر خواهیم داشت، اما این‌بار، با دو مشکل روبه‌رو می‌شویم: نخست، اینکه برخلاف حافظهٔ کوتاه‌مدت، در حافظهٔ درازمدت تعامل درخور توجهی بین رمزگردانی و بازیابی صورت می‌گیرد. در بحث خود در این زمینه، نخست برخی وجوه بازیابی را در رمزگردانی بررسی می‌کنیم و سپس به تعامل بین رمزگردانی و بازیابی می‌پردازیم. مشکل دیگر این است که اغلب بسیار دشوار است بدانیم که فراموشی در حافظهٔ درازمدت ناشی از زوال محفوظات در مرحلهٔ اندوزش است یا در مرحلهٔ بازیابی. برای حل این مشکل بهتر است به‌دنبال بازیابی از اندوزش بحث کنیم تا نخست درک روشن‌تری از شواهد دال بر زوال محفوظات داشته باشیم.