عفونت‌های انتروویروسی

انتروويروس‌ها (Enterovirus) به خانواده‌اى از ويروس‌هاى کوچک، بدون پوشش و داراى RNA تک رشته‌اى موسوم به پيکورناويروس‌ها تعلق دارند. پايدارى اين ويروس‌ها به آنها امکان مى‌دهد که در حضور اسيد و گندزداهاى استاندارد، زنده و در دماى اتاق چندين روز باقى بمانند. انتروويروس‌ها شامل پوليوويروس‌ها (Poliovirus)، کوکساکى ويروس‌ها (Coxsackievirus)، اکوويروس‌ها (Echovirus) و ويروس‌هاى تازه کشف شده‌اى هستند که فعلاً به انترويروس‌ها معروف هستند. تقريباً ۷۰ سروتيپ شناخته شده‌اند که از طريق اپى‌تليوم لوله گوارش و بافت لنفوئيد انسان‌ها را آلوده مى‌سازند. هر چند انتروويروس‌ها در مدفوع ريخته مى‌شوند اما سندرم بالينى ناشى از آنها گوارشى نيست.

اپيدميولوژى

اپيدميولوژى انتروويروس‌ها توزيع جهانى دارند و به‌طور شايع باعث عفونت‌هاى بدون علامت مى‌شوند. در آب و هواى معتدل اکثر عفونت‌هاى در اواخر تابستان و پائيز اتفاق مى‌افتند. راه معمول انتقال به‌طور مستقيم يا غير مستقيم مدفوعى دانى است. عفونت انتروويروسى در مناطق شلوغ و با بهداشت پائين شايع‌تر است. دوره کمون مى‌تواند از ۱۴-۲ روز باشد اما عموماً کمتر از ۱ هفته طول مى‌کشد. پوليوويروس‌ها نسبت به ساير انترويروس‌‌ها بيشتر شناخته شده‌اند. پوليوويروس‌ها تا ۳ هفته پس از عفونت مى‌توانند در اوروفارنکس باقى بمانند و تا ۸ هفته در مدفوع ترشح شوند؛ در بيماران دچار ضعف ايمنى دفع ويروس ممکن است تا مدت‌هاى بيشترى باقى بماند.