رشک می‌بردند شهری بر من و احوال من

رشک می‌بردند شهری بر من و احوال من		کرد ضایع کار من این بخت بی اقبال من
طایری بودم من و غوغای بال افشانیی		چشم زخمی آمد و بشکست بر هم بال من
بخت بد این رسم بد بنهاد و رنجاند از منت		ورنه کس هرگز نمی‌رنجیده از افعال من
گشته‌ام آواره سد منزل ز ملک عافیت		می‌دواند همچنان بخت بد از دنبال من
ساده رو وحشی که می‌خواهد به عرض او رسید		آنچه هرگز شرح نتوان کرد یعنی حال من